பொங்கல்

பச்சைக் களிமண் கொணர்ந்து பிசைந்து பதப்படுத்தி
அச்சிற் பதித்தது போல்நீவிர் செய்த அடுப்பினிலே
‘அச்சா’ என உங்கள் அத்தான்கள் மெச்சி அகப்பையிலும்
மிச்சம் விடாது சுவைக்கும் நறும்பொங்கல் மெத்தவுமே…

உண்டு வயிற்றை ஒருசாண் உயரத்திற்(கு) ஊதுவித்து
கண்டீர் மயக்கம், கவிதையின் இன்னொலி காதுபட
சண்டாள நித்திரை சார்ந்தாலும் சாரும்! சரிசரிஎன்
பொண்டாட்டி வைத்த பெரும்பொங்கல் பெற்றியைப் பேசுவமே

மண்ணிற் கிடந்து முழுமதி ஒன்றெம் மனைக்குள் எழும்
இந்நேரம் மட்டும் இணைந்து கிடந்த இவள் துயிலும்
எந்நேர மோபிரித் தேகி, இடைக்கிடை எய்தியங்கு
கண்சாடை ஒன்றில் கருத்தைப் புதைத்துக் களிக்கையிலே

ஆற்றில் என அன்னம் இறங்க
அதுகண்ட அல்லியின் தாள்
தோற்றோம் இவள்தன் துடியிடைக் கென்று துவண்டுவிழ
நேற்று வரையிலும் நிகழாத விந்தை நிகழ்ந்த தென்று
ஆற்றாத செந்தா மரைப் பெண்ணை வண்டு வந்(து) ஆற்றிடுமே.

ஆற்று மணலில் அடிமிதிப் பாள்அதை அங்குநிற்கும்
நூற்றுக் கதிகம் வயதாம் மருத நுனிக்கிளையில்
வீற்றிருக் கின்றஅக் கிள்ளைகள்கண்டு விஷமம் எங்கள்
தோற்றத்தை இந்தச் சிறுக்கிதன் காலில் துவைப்பதென்றே –

சண்டைக் கிழுக்க இவளும் தன் மூக்கால் சமாளிக்கலாம்
வெண்டைக்காய் போன்ற விரலேன் இதற்கு? வெடிகள் எங்கும்
சண்டித் தனமே புரியும் இதென்ன சபையறியாப்
பன்றிக் குலமோ சரிஒருநாள்தான் பறையட்டுமே.

கோலத்தின் நாப்பண் குடம்,அதன்மேலே குவிந்திருந்தால்
பாலூறு தெங்கின் பழந்தான்,அதிலெங்கள் பாவையர்கள்
மேலாடை மீறி மிதக்கும் இளமுலை மேன்மை, யதன்
பாலேது? மேலே பகர்தல் முழுதும் பழங்கதையே.

பாலுக்கும் இவள் பல்லுக்கும் முனம்
பகையோ தொடர் பழியோ?
வேலுக்கும் நெடு வாளுக்கும் அதன்
நினைவிற் பயம் இல்லையோ?
மேலுக்கும் இனும் மேலுக்கும் எழ
வெளியோ? குரல் எரியோ?
ஆளுக்கு இனி அடிதான் விழும்
அதனால் அவள் பிழையோ?

உழுபவர் மனதினில் கதிரது அசைகையில்
குதியொடு மகிழ்வது வழியும்
உலகினில்உறுபசி
விலகியே சிறுமைகள்
விடியலில் பனியென ஒழியும்
கலைமதி சிதறியே கனலிடை வழிகையில்
கதிரவன் முகஎழில் பொலியும்
பிழையிலை ஒரு தினம்
தொழுதிடல் முறையிதை
பெரியவர் மனமிதை அறியும்.
உழுபவர் குருதியில் பெயர்வது வியர்வெனும்
அரிசியின் அவியலாம் குழைவே!
அழுவதும் இலையினி, அருணனின் அருளிது
அதுவுமெம் நிலமகள் விளைவே

பலபல என அதோ விடியுது பறவைகள்
பகர்வதும் பகலவன் துதியே!
அழகிது கவிதையும் முடியுது துயில்பவர்
அவசர மிலை இனி எழுமே!