நீலாவணன் நினைவாக - எம் ஏ.நுஹ்மான்

நீலாவணன் நினைவாக

உன்னிடம் வருகையில்
நான் ஒரு சிறுவன்
கண் விடுக்காத பூனைக் குட்டிபோல்
உலகம் அறியா ஒரு பாலகனாய்
உன்னிடம் வந்தேன்.

நீ உன் கவிதை மாளிகை வாசலை
எனது கண் எதிர் திறந்து காட்டினாய்
நீலாவணையின் கடற்கரை மணலில்
நீ உன் கவிதை வீணையை மீட்டினாய்...

ஓ, என் கவிஞனே,
உனது கவிதை மாளிகை வாசலும்
உனது கவிதை வீணையின் நாதமும்
எனது நெஞ்சினை அதிர வைத்தன.
எனது நெஞ்சின் எங்கோ மூலையில்
மூடுண்டிருந்தத கவிதையின் ஊற்று
அந்த அதிர்வினால் திறந்து கொண்டது.
உனது இசையில், என் கவிதையின் ஆன்மா
உயிர்பெற் றெழுந்தது.

ஓ, என் கவிஞனே,
நீயே என்னைக் கவிஞனும் ஆக்கினாய்
நீயே என்னை உயிர்பெறச் செய்தாய்
உன்கவி வனத்தில்
இந்த இளங்குயில்
நீண்ட காலமாய்ப் பாடித்திரிந்தது.

காலம் நமது கவிதை வானிலே
இருண்ட முகில்களைக் கொண்டுவந்தது
காலம் நமது உறவின் பரிதியை
இருண்ட முகில்களால் மூடி மறைத்தது.

ஓ, என் கவிஞனே,
நமது உறவின் பரிதியை மறைத்த
கருமுகில் கும்பலைச் சிதறி அடிக்க
நீ ஏன் உனது சூறாவளியினை
அனுப்பவே இல்லை.
நீயோ உனது சூறாவளியினை
அனுப்பவே இல்லையே.

நமது பாதை பிரிந்தது தோழா
நானோ புதிய செஞ்சூரியனின்
திசையினை நோக்கிப் பயணம் தொடங்கினேன்
நீயும்ஒருநாள் என்னுடன் அந்தத்
திசையினில் வருவாய் என்றும் நம்பினேன்.

ஆ! என் கவிஞனே,
அனைத்தும் முடிந்தது.
நீயோ உனது நெடும் பயணத்தை
எதிர்பாராத வகையிலே இன்று
முடித்துக் கொண்டதாய் தந்தி கிடைத்தது.
துடித்துக் கொண்டதென் நெஞ்சு.

தொலைவிலே, நீலாவணையின்
கடற்கரைக் காற்றில்
ஓயாத உன்கவிதை
ஒலிப்பதனைக் கேட்பேன் நான்.
'மண்ணிடை இரவுக்
கன்னியின் ஆட்சி
இன்னும் தேயவில்லை இளம்
தென்னையின் ஓலைகள்
பண்ணிய இன்பப்
பாட்டுகள் ஓயவில்லை...'

ஓயாத உன்இதயம் ஓய்ந்ததுவாம்
ஆனாலும்
ஓயாத உன்கவிதை
ஒலிப்பதினைக் கேட்பேன் நான்.

உனது சடலம் சிதையிலே எரிவதை
அன்றேல் அதுஓர் குழியுள் புதைவதைக்
காண்பதற்காக நான் வரவில்லை...
இதுவே உனக்குஎன் இறுதி அஞ்சலி.

எனது துயரையும், பெருமூச்சினையும்
உனது நினைவின் சமாதியின் மீது
சமர்ப்பணம் செய்கிறேன்
சாந்திகொள் அன்பனே!

12-01-1975

ஓவியம் ஒன்று!

என்னடியைத் தொட்டெடுத்தான்
தன்மடியில் இணைத்தான்
இரவெல்லாம் விழிமழையின்
அருவியினிலே நனைந்தான்!
கன்னமலர் கொண்டொற்றி
ஈரமெல்லாம் துடைத்தான்
கனவின் இழை தனில்நினைவின்
சரமொன்று தொடுத்தான்!


தன்னிதழால் ஏந்தியதைச்
சூடிஇடை பறித்தான்
தமிழ்க்கவியில் பிழிந்தெடுத்த
சுவைத்துளிகள் தெளித்தான்
என்னசுகம் மெய்ம்மறந்தேன்
என்றாலும் மறுத்தேன்
இரவுகுழல் நரைத்ததை
இருவருமே வெறுத்தோம்!


வானஅரை வட்டத்து
மையத்தின் முகட்டில்
வயங்குமதிக் கலசத்தில்
மதுரமதுத் தளும்பும்
மானமிழந்தான், மிகவும்
மாந்தியதில் புதைந்தான்!
மயங்கி, இசை நரம்புகளை
வருடிஎனைத் ததைந்தான்!


கானநதிச் சங்கமத்தில்
மீனெனவே குறித்தான்
கரங்களிலே அலையள்ளிப்
பெருந்தாகம் தணித்தான்!
நாணமெனும் செந்திரைக்குள்
நானொளிந்தேன்! விழித்தால்...
நாளொன்று புலர்ந்ததடி
நாமதனைச் சபித்தோம்!


சிப்பியொன்றைச் சிமிழாக்கி
முத்துகளை அரைத்தான்
சிவப்புவண்ணக் குழம்புசெய்தான்
தூரிகையைத் துவைத்தான்!
அப்பியப்பி அழித்தழித்து
அழுந்தஅதைப் பதித்தான்!
‘அருமையிது’ எனஅவனே
தனையிழந்து ரசித்தான்!


எப்படியான் இனியும் எனை
ஒளித்தல்தகும்? இசைந்தேன்!
இயன்றவரை உதவிபல
புரிந்தவனைப் புகழ்ந்தேன்!
அப்பொழுதும் புலர்ந்ததடி
நாமதனைத் துதித்தோம்
அவன்படைத்த ஓவியத்தை
நயந்துமிகக் களித்தோம்!

கொஞ்ச வந்தான்

கொஞ்ச வந்தான்! குனிந்தேன்! அஞ்சிக்
கொஞ்சம் பின்வாங்கி நின்றான்
கொஞ்ச வந்தான் பிறகும் தடுத்தேன்விழி
கும்பிடவும்
கெஞ்சி நின்றான்! பணிந்தான்! நகைத்தான்
சற்று கிட்டவந்தான்
கொஞ்ச வந்தான்! குனியாது நின்றேன் அவன்
கொள்கை வென்றான்!


மீட்டுகின்றேன், நின் இதயத்து வீணையை
மெல்ல மெல்ல
கேட்டு கின்றான்! மறுத்தேன்! கடைக்
கண்களினால் கிளறி
மீட்டும் வந்தான்! எனைப் பாட்டுரைத் தான்!
அவன் மென்மையிலே
பூட்டவிழ்ந்தேன்! கரும் பூட்டிச் சென்றான்,
பின்னர்
போய்த் துயின்றேன்.

இரவு வருகின்றது

இரவு வருகின்றதே - இளைய
இரவு வருகின்றதே
உருவி உயிர் பருகும்
அரவம் என நெடிய
இரவு வருகின்றதே!


இமைகள் செயலொழிய
இதய அலைகள் எழ
சுமைகள் சுடுதுளியாய்
சொரிய.. ஒரு.. கரிய
இரவு வருகின்றதே – கரிய
இரவு வருகின்றதே


முதலில் பலதடவை
முடுகி நுகர் சுவைகள்
எதனை நினைதல் - விடல்?
எதனை விலகுவது..?


பதுமை யெனவமரில்
படரும் கனவு – மனப்
புதரில்.. புதிய தளிர்
விரியும்!... சருகுகளாய்
உதிர – உடல் குளிர
உதிரம் உறை கொடிய

இரவு வருகின்றதே நெடிய கரிய கொடிய
இரவு வருகின்றதே

தயவு செய்து சிரியாதே

தளிருடலை நெளியாதே
தயவுசெய்து சிரியாதே
மேலாடை
கிழியுமெனின் எறிவாய், என்
ஹிருதயமும் அதுபோலா..?
நிமிராதே!
விழிகணையின் விசையினில் விண்
வெளியிலெனை எறியாதே!

மறுகாலும்..
தளிருடலை நெளியாதே
தயவு செய்து சிரியாதே!
உபகாரம்?


விரல் நுனிகள் சுவையாதே!
வெகுளி யெனக் குழையாதே!
புயலூடோர்
சிறுபடகை நுழையாதே!
சுழியில் விழ நகையாதே!
சுனையூறல்
பருகஎனை அழையாதே!
பகடிகளும் மொழியாதே!
விதியோடும்
பொருதஎனைப் பணியா தே!
பொறு... உயிரைத் திருகாதே!
உபகாரம்!

கவிதை

சனத்துள், மனித குலத்துள் சமைந்து பொதுவாகித்
தனித்துப் புவியில் நிலைக்கத் தகுந்த பொருளாகி
மனத்தின் அகண்ட வலைக்குள் புகுந்து சிறையாகும்
நினைப்பில் குதிர்ந்த தொகுப்பின் விளக்கம் கவியாகும்.

கணக்கில் குறித்த இடத்தில் இலக்கம் பிசகாமல்
இணக்கப் படுத்தல்.அதைப்போல் இசைத்துத் தெளிவாக
மினுக்கி மினுக்கி விதிர்த்து மதர்த்த அழகோடு
உணர்ச்சிப் பெருக்கில் நனைத்துப் பிழிந்த கவியாகும்.

பழைமை கிடந்த மனதுள் விழுந்து பயிராகி
செழுமை நிறைந்து புதுமை குழைந்து விளைவாகி
அழகும் பொலிந்து அறமும் புதைந்து கலையாகி
இளமைக் கயிற்றில் கனவைத் தொடுத்தல் கவியாகும்.

தினகரன் 16.6.63

துயில்

இந்த உலகில்
இருந்த சில நாழிகையில்
எந்தச் சிறிய உயிரும்
என் ஹிம்சையினால்
நொந்தறியா...
யாருமெனை நொந்ததிலை" என்கின்ற
அந்த இனிய நினைவாம்
அலங்கிர்தத்
தாலாட்டுக் (கு)
என்னிதயம் தந்து
பழம் பிழைந்த
பால் கொஞ்சம் ஊட்டப்பருகி,
அதைத் தொடர்ந்து
கால் நீட்டிப் போர்த்தேன்
என் கம்பளியால்.
தாலாட்டில்...
மாலாகி என்னை
மறந்து துயில்கையில்....
வீண் ஒப்பாரி வைத்திங்(கு)
உலகத்தைக் கூட்டாதே!
அப்பால் நடப்பை அறிவேன்...
அதை ரசிக்க
இப்பயலை மீண்டும்
எழுப்பித் தொலைக்காதே!
தப்பாக எண்ணாதே
தாழ்ப்பாளைப் பூட்டிவிடு!

மேளங்கள் கொட்டி, என்றன்
மேட்டிமையைக் காட்டாதே!
தாளம் மொழிந்து
நடிக்காதே! என் பயண
நீளவழிக்கு, நில
பாவாடை தூவாதே!
ஆழம் அகலம்.....
அளந் தெதுவும் பேசாதே!
மோனத்தில்
உன்னுணர்வை மொண்டு,
இதய நெடும் வானத்தில்
நீ தீட்டி வைத்திருக்கும்
என்னுடைய
தீன உருவை
முழுதும் வழித் தெடுத்து
மீன் விழியில் இட்டு
விளக்கேற்றி
தொட்டிலில் நம்
காவியத்தைப் பாடிக் களி!
பின், இயற்கையொடும்
சாவியலை எள்ளிச் சிரி!

முருங்கைக்காய்

கனநாள் கழிந்தொரு கவிதை சுரந்தது!
கோப்பியொன் றடித்தேன்;
கொப்பியை விரித்தேன்
கூப்பிட்டாள் இவள்?
ஏனோ? என்றேன்.

கறிக்குப்
புளியம் பழம்போல றால்
வாங்கியிருக்கின்றேன்.
அதற்குள் வைத்துக் குழம்பு வைக்க
முருங்கைக் காய்தான் ருசியாய் இருக்கும்!
ஆதலால்,
அதோநம் வாசல் முருங்கையின்
உச்சிக் கந்தில்...
ஒன்று...இரண்டு....மூன்று,
நீண்டு முற்றிய காய்கள்
ஒருக்கால்...ஏறி
உசுப்பி விடுங்கள்; என்றாள்!

மறுக்கலாம்....
மீண்டும் இரவுகள் வராவேல்!
அதற்காய் இசைந்தேன்;
அவள் விருப்பின்படி
முருங்கையில் ஏறி, முறிந்து
விழுந்தேன்!

அந்தோ! வந்த அருங்கவி
இந்த அமளிகண் டெங்கோ மறைந்ததே!

உறவு

மரணித்துப்போன எங்கள்
மானாகப் போடிப்
பெரியப்பா..
நீர் ஓர் பெரிய மனிதர் தான்!

பெட்டி இழைத்தும்
பிரம்பு பின்னல் வேலை செய்தும்
வட்டிக் குளத்து வரால் மீன் பிடிக்கக்
கரப்புகளும் கட்டி விற்றுக்
காலத்தை ஓட்டும் ஒரு கிழவன்
என்றே நம்மூர் அறியும்
நேற்றுவரை.

பத்துநாள் தொட்டுப்
பகலிரவாய்ப் பாய்மீதில்
வைத்தியமே இன்றி
வயிற்றா லடியோடும்
சத்தி எடுத்தும் வாய்
சன்னீ பிசத்தியும்
செத்தும் பிழைத்தும் கிடந்தீர்
சுவரோரம்.

‘எட்டு நாளாக இரணம் ஏதும்
குடலுக்குட் செல்லவில்லை’
என உருகி உம்மனைவி வள்ளி
புளுங்கல் அரிசவித்த வெந்நீரை
அள்ளி உமக்கு பருக்குகையில்
நீர்-அவளை
ஐம்பது ஆண்டாய்
அனுபவித்துக் கொண்டதற்கும்
ஒன்பது பிள்ளைகளை உற்பவித்து
பெற்றதற்கும்
ஈற்றில் உமக்காய்
ஊற்றை அளைந்ததற்கும்
உம்குறைகள் கேட்டதற்கும் ஈடாக
ஓர் வார்த்தை யேனும் இயம்பாமல்
போய் விட்டீராமே
புலம்புகிறாள் வள்ளியம்மை.

நாய்படாப் பாடுமது
நோயிலவள் பட்டதுண்மை
என்றாலும் ஓர் வகையில்
ஆனந்தம் வள்ளிக்கு
என்ன வென்றால்
தன்புருசன் மானாகப் போடிக்கும்
எத்தனைபேர் சொந்தம் ! அதோ
எக்கவுண்டன் எஞ்சினியர்
வைத்திய கலா நிதிகள்
வர்த்தகர் பேராசிரியர்
சத்தா சமுத்திரந்தான்
சாதிசனம்
என்பதனால்.

தந்தி கிடைத்து
மிகநொந்து பட்டு வந்தார்கள்
அந்தி வரைக்கும் ஏதும்
ஆகாரம் தின்னாமல்
குந்தியிருந்து
குளறி அழுதார்கள்
ஐந்தாறு காரில்
இரவே ஊர்போய் விட்டார்.

எத்தனைபேர் சுற்ற மிந்த
ஏழைக் கிழவனுக்கு
இத்தனை நாள் மட்டுமிது
யாருக்கும் தெரியாது
உண்மையினைக் கண்டெங்கள்
ஊர்-விரலை மூக்கில்வைக்கும்
வண்ணம் மறைவாக வாழ்ந்தீர்
இறவாமல்….

இன்னும் உயிரோடே இருந்தீரே யாமாகில்
என்ன வகையாய் அறிவோம் உறவினரை
செத்தாலும் செத்தீர் நும்
செல்வக் குடும்பத்தைப்
பத்தியமாய்ப் பார்த்திந்தப்
பாரில் வழங்கி வரும்
உண்மை உறவறியூம் ஊர்.

ஓ..வண்டிக்காரா..

ஓ என் அருமை வண்டிக்காரா
ஓட்டு வண்டியை ஓட்டு
போவோம் புதிய நகரம் நோக்கி
பொழுது போமுன் ஓட்டு

காவில் பூவில் கழனிகளெங்கும்
காதல் தோயும் பாட்டு!
நாமும் நமது பயணந் தொலையக்
கலந்து கொள்வோம் கூட்டு! - ஓட்டு

ஓ என் அருமை வண்டிக்காரா....

பனியின் விழிநீர் துயரத் திரையில்
பாதை மறையும் முன்னே
பிணியில் தேயும் பிறையின் நிழல் நம்
பின்னால் தொடரும் முன்னே - ஓட்டு

ஓ என் அருமை வண்டிக்காரா
ஓட்டு வண்டியை ஓட்டு
போவோம் புதிய நகரம் நோக்கி
பொழுது போமுன் ஓட்டு

வெறிக்குது

தங்க நிலாவான் தவழ்ந்து வருகுது – அதில்
தாவியே ஏறிட ஆசை பெருகுது!
மங்கை உன் அன்பிலென் மனம் உருகுது – தீயில்
மாந்தளிர் போலவே உடல் கருகுது!

முல்லையில் வண்டினம் மொய்த்துக் கிடக்குது – அந்த
மோகக்கிறுக்கிலே ராகம் பிறக்குது!
கொல்லையில் குளிர் தென்றல் நடக்குது – அடி
கோதை உனைக் கொஞ்ச உள்ளந் துடிக்குது

‘அத்தான்’ என்றொரு தத்தை அழைக்குது – ‘வா
அன்பே’ என்றதன் சோடி அணைக்குது!
ஒத்திய முத்தமோ பித்தம் விளைக்குது – பாவி!
உன்நினை வாற்செயல் யாவும் பிழைக்குது

நுரைக்கனி யின்விதை நுங்கிற் சுழலுது – அந்த
நோக்கிலே என்நெஞ்சு நோயில் உழலுது!
வரைக்குமேல் அதோ மதியம் தெரியுது – நீ
வராதி ருந்திடில் தேகம் எரியுது!

வில்வக் கனிவந்துன் நெஞ்சில் இருந்தது – விழி
வேல்பட்ட புண்ணுக்கு வேண்டும் மருந்தது!
புல்லி அணைத்திடில் மார்பின் விருந்தது – அதை
பூங்கொடி போல் இடைதாங்கி வருந்துது!

வன்ன இதழ் எனதெண்ணம் பறிக்குது – அனல்
வாகை மலரதன் வண்ணம் குறிக்குது
கன்னலின் சாறென இனிமை செறிக்குது – பழங்
கள்ளை அருந்திய தென்ன வெறிக்குது!

காதல்

இளமையெனும் அகல் விளக்கில்
இனியகனா எனுமுயர்ந்த எண்ணெய் வார்த்து
பழமையெனும் திரியிட்டு
பயனூறும் கற்பனையில் படிய வைத்தேன்
அழகெனும் பொருளனைத்தும்
அன்பென்னும் சோதிகலந் தன்பு செய்யும்
எழில் வாழ்வு காண்பதற்கே
எண்ணியெண்ணி ஏங்குகிறேன் எந்த நாளும்!

இருளென்ற கரும்பேடு
இரவெல்லாம் அடைகாத்து ஈன்ற குஞ்சாம்
இரவியெழும் காட்சியிலே
என்னிதயம்பறிகொடுத்து எட்டாவானில்
மருவியவன் தவழ்கையிலே
மணித்தேரை பார்ப்பது போல் மாலை மட்டும்
உருகி நின்றேன்!அவனோ என்
உளத்திலெழும் அன்பலையை உணர்ந்தானில்லை!

காலையிளம் கதிர் கண்டு
காத்துவைத்த நாணமெல்லாம் காற்றில் விட்டுச்
சோலையிலே சிரித்த புது
மலரழகில் உள்ளமெலாம் சொக்கி நின்றேன்!
சேலையெனும் இதழுரிந்து
சிறைவண்டு நறையுண்டு சென்ற பின்னர்
மாலையிலே மடிந்தனவல்
லாலெனது மனமறிந்து பழகக் காணேன்!

பனிமழையின் சிறுதுளிகள்
பட,உலகம் மிகக் களிக்கப் பசும்பொன் பந்தாய்
இனிமை நிலா முழுமை நிலா
எழுந்ததடா என்னுள்ளத்தில், இன்பம் பொங்கி
கனியவரும் அதனுருவி;
களங்கமிக இருந்தாலும் காதலித் தேன்!
அநியாயம்! என்னுடனே
அன்புசெயநிலவுக்கு அறிவே இல்லை!

தூசியின்றித் தெளிந் தோடும்
துறையினிலே நான்மூழ்கத் தொட்ட தேதோ!
பாசியென நினைத்ததனைப்
பறித்தெறிய கையாலே பற்றினேனா?
கூசியங்கு எதிர்த் துறையில்
குளித்த இளங் குமரி எந்தன் கூந்தல் என்றாள்!
ஆசையொடும் நான் பார்த்தேன்
அவளுமெனை நோக்கி நகை அரும்ப நின்றாள்!

காற்றிடையில் குடமேந்திக்
கனியிதழில் கள்ளேந்திக் கண்கள் என்று
கூற்றிரண்டை ஏந்தியிளங்
கொங்கையென நுங்கிரண்டைக் கொடியில் ஏந்தி
ஆற்றோடும் அலைந்தென்னை
அணைந்த கருங்குழலாட அழகுத் திங்கள்
தோற்றோடும் வதனத்தில்
தொடர்ந்தோடும் நகையோடும் தோன்றி னாளை…

கண்ணிமைத்தேன் தலைகவிழ்ந்தாள்
‘கனஅழகுநீ’ என்றேன் கண்ணிரண்டை
மண்ணிடையே புதைத்துவிட்டு
மலர்ப்பதத்தால் தேடுகிறாள் மாயக்காரி!
எண்ணமினி நீயென்றேன்-
எனதுயிர் நீர்என்வாழ்வில் சோதி யூட்டும்
வண்ண விளக் கெனச் செவியில்
வார்த்துவிட்டாள்அமுதத்தை வாழ்க: வாழ்க!

இன்பத்தீ பாவளிநாள்
இன்றெனது வாழ்வினிலே இனிய நன்நாள்!
அன்புத்தீ பரவியிந்த
அகிலமெல்லாம் மகிழ்வெய்தும் அருமை நாளே!
என் வாழ்வின் சோதியினை
ஏற்றி வைத்தாய் இதற்காக எழு பிறப்பும்
உன்திரு நாள் கொண்டாடி
உளமுருகிப் பாடிடுவேன் உண்மையீது!

அன்பெனுமச் செழுங்கழனி
அதில்முளைத்த ஒரு கவிதை அழகு கண்டீர்!
துன்பமெல்லாம் துடைத்தன்புச்
சோதியிலே கலக்கவென்று துடிக்கும் எந்தன்
நண்பர்களே! கேட்டீரா
நானுரைத்த இவைகளிலே நயமிருப்பின்
என்வாழ்வின் சோதியினை
எதுவென்று நீரறிவர்! எதற்கு மேலும்?

போகிறேன் என்றோ சொன்னாய்?

மண்ணிடை இரவுக் கன்னியின் ஆட்சி
இன்னும் தேயவில்லை - இளம்
தென்னையின் ஓலை பண்ணிய இன்பப்
பாட்டுக்கள் ஓயவில்லை
என்கடை வாயில் உன்னிதழ் ஊட்டிய
ஈரம் காயவில்லை – எழில்
மின்னிடும் என்றன் மென்முலை தானும்
பின்னே சாயவிலை!

குறுமணல் மீது கொண்டல் தவழ்ந்த
சுவடும் மாறவிலை – அங்கு
புறவுகள் வந்து குறுநடை கொண்டு
கோலம் கீறவிலை
இரவின் ‘அம்மிக் குருவி’கள் இன்னும்
இல்லம் சேரவிலை – என்னை
இடைவெளி யின்றி இறுக அணைத்த
இதமும் தூரவில்லை!

பருவப் பெண்ணாம் இரவுக் கன்னி
தவறிப் பெற்றபயல் - அந்தப்
பரிதிக் குஞ்சைக் ககனத் தெருவின்
முடிவில் போட, அவன்
உருவப் பொலிவின் உதயத் தொளியில்
உறவை வெட்டுகிறாய் - பொல்லா
உதிரக் கடலின் நடுவில் படகில்
நடையைக் கட்டுகிறாய்!

“விண்ணின் தாரை எண்ணிப் பொழுதை
வீணாக் கிடவல்ல – அணு
விஞ்ஞா னிகள்போல் மண்மேல் உயிர்கள்
நீறாக் கிடவல்ல!
உண்ணீர் என்றே மீன்கொடு வந்திவ்
வுண்ணா உலகத்தின் - பசி
ஓட்டப் போகின் றேனென் றோசொன்னாய்”
என் உயிரத்தான்!

வேம்புக் குமரி தென்றல் காற்றின்
வெறியைச் சாடுகிறாள் - அந்த
வீம்புக் காரன் விரகப் பேயோ
டவளைக் கூடுகிறான்!
தேம்பிக் கொண்டே ஆடையை அள்ளி
மார்பை மூடுகிறாள் - உன்னைத்
தேடித் தேடி ஆழிக் கரையில்
ஒருபெண் வாடுகிறாள்!

குமையும் குயில்

தோடம் பழச்சுளைபோல் தொங்கும் நிலவொளியில்,
ஆட வருவாயென்று, ஆற்றோரம்
ஓடத்தே
நான்காத் திருந்தேன் நடுச்சாம மாகுமட்டும்,
ஏன்காக்க வைத்தாய் எனை?

எண்ணத்தில் எல்லாம் எலுமிச்சைப் பூச்சிரிப்பே
கண்ணிறையக் காணுவதுன் கட்டழகே,
எண்ணில்லா
வெள்ளிகளின் மத்தியிலே, வீற்றிருக்கும் வெண்ணிலவை
எள்ளி நகைக்கும் எழில்.

வெண்டா மரைக்குள்ளே வீழ்ந்துருளும் நீலநிற
வண்டாய், விழியாலிவ் வானத்தைக்
கண்டாலே
என்னை நினைக்கா திருக்க இசைவாயோ?
என்னே இதயம் இரும்பு!

தக்காளிக் கன்னங்கள் மிக்க சிவப்பேறப்
பக்கத் திருந்திசை நீ பாடுங்கால்…
துக்கமுற்று
சித்தம் குழம்பிச் செயலிழந்து மாமரத்தின்
கொத்துள் குமையும் குயில்!

வசந்தம்

பச்சையான இலைகளில் பொன்முலாம்
பாவ, ஊரின் பசும்புல் வெளியெலாம் ,
பச்சைப் பாலகன் போலப், பகற்பயல்
பாய்ந்த வெண்பனிப் பந்தடித் தென்னுடை
குச்சியுள்ளும் குறும்பு புரிந்தனன்.
கோபித் தென்பயன் இந்தப் பழங்கிழம்!
‘அச்சாடா’ வென அந்தக் குறும்பனின்
அதர மீதிலோர் முத்தம் அளிக்கிறேன்.

சன்னலைத் திறந்தேன், நெடுங்காலமாய்ச்
சாவை வெல்லத் தொடரும் நெடுவழி
அன்ன சாலை யருகொடும் வேலிமேல்
அந்த ரத்தினில், தந்தி சொல் கம்பிகள்
தொன்மை வாய்ந்தோர் பட்டினம் நோக்கியே
தொடுக்கப் பட்டுள தாம்அவை! என்கிறார்!
என்னவோ இன்பப் போதையிக் காலையில்!
எங்கிருந்திப் புதூஒளி பொங்குது!

வம்மி தோறும் வயிரம் வயங்குது
வாகைக் கொம்பரில் மாணிக்கக் கொந்துகள்,
செம்மை குள்முருங் கீன்ற பவழங்கள்!
செல்வ மாங்கிளை முத்தம் சொரிந்திடும்.
எம்மருங்கு திரும்பினும் பச்சையில்
இடையிடை எழில் புன்னகைத் தேமலர்,
அம்மம் மா! என்ன அற்புதம்! ஊரெலாம்
அழகி யுன்றன் திருமணப் பந்தல்கள்!

பந்தல் தோறும், குயில்வித்து வான்களின்
பண்த தும்புசங் கீத விருந்துகள்!
குந்திக் காக்கை குரவை யிடும், மரங்
கொத்தி, தாளங்கள் கொட்டிக் குதிக்கிறார்!
வந்து சேர்ந்தனர் நாட்டியத் தோகையர்,
வயல் அரங்குதொ றும்புது நாட்டியம்!
இந்த வையம் அனைத்தும் இருந்தன
தினிய நண்பர்கள் யாவரும் வந்தனர்.

வேனிலே, மண வேளை நெருங்குது,
வேதியர் அணில், வேதம் மொழிகிறார்
கானி லெங்குமுன் காதலை வாழ்த்தியே
கவிதை பாடுகின்றார் கவிவாணர்கள்!
வானில், வண்ண இறக்கை புனைந்ததோ
வந்து கொண்டிருக்கின்றனர் காதலர்!
ஏனடீ இவ் வவசரம்….! நாங்களும்
இருக்க… நாணமில் லாது சிரிக்கிறாய்!

பொங்கல்

பச்சைக் களிமண் கொணர்ந்து பிசைந்து பதப்படுத்தி
அச்சிற் பதித்தது போல்நீவிர் செய்த அடுப்பினிலே
‘அச்சா’ என உங்கள் அத்தான்கள் மெச்சி அகப்பையிலும்
மிச்சம் விடாது சுவைக்கும் நறும்பொங்கல் மெத்தவுமே…

உண்டு வயிற்றை ஒருசாண் உயரத்திற்(கு) ஊதுவித்து
கண்டீர் மயக்கம், கவிதையின் இன்னொலி காதுபட
சண்டாள நித்திரை சார்ந்தாலும் சாரும்! சரிசரிஎன்
பொண்டாட்டி வைத்த பெரும்பொங்கல் பெற்றியைப் பேசுவமே

மண்ணிற் கிடந்து முழுமதி ஒன்றெம் மனைக்குள் எழும்
இந்நேரம் மட்டும் இணைந்து கிடந்த இவள் துயிலும்
எந்நேர மோபிரித் தேகி, இடைக்கிடை எய்தியங்கு
கண்சாடை ஒன்றில் கருத்தைப் புதைத்துக் களிக்கையிலே

ஆற்றில் என அன்னம் இறங்க
அதுகண்ட அல்லியின் தாள்
தோற்றோம் இவள்தன் துடியிடைக் கென்று துவண்டுவிழ
நேற்று வரையிலும் நிகழாத விந்தை நிகழ்ந்த தென்று
ஆற்றாத செந்தா மரைப் பெண்ணை வண்டு வந்(து) ஆற்றிடுமே.

ஆற்று மணலில் அடிமிதிப் பாள்அதை அங்குநிற்கும்
நூற்றுக் கதிகம் வயதாம் மருத நுனிக்கிளையில்
வீற்றிருக் கின்றஅக் கிள்ளைகள்கண்டு விஷமம் எங்கள்
தோற்றத்தை இந்தச் சிறுக்கிதன் காலில் துவைப்பதென்றே –

சண்டைக் கிழுக்க இவளும் தன் மூக்கால் சமாளிக்கலாம்
வெண்டைக்காய் போன்ற விரலேன் இதற்கு? வெடிகள் எங்கும்
சண்டித் தனமே புரியும் இதென்ன சபையறியாப்
பன்றிக் குலமோ சரிஒருநாள்தான் பறையட்டுமே.

கோலத்தின் நாப்பண் குடம்,அதன்மேலே குவிந்திருந்தால்
பாலூறு தெங்கின் பழந்தான்,அதிலெங்கள் பாவையர்கள்
மேலாடை மீறி மிதக்கும் இளமுலை மேன்மை, யதன்
பாலேது? மேலே பகர்தல் முழுதும் பழங்கதையே.

பாலுக்கும் இவள் பல்லுக்கும் முனம்
பகையோ தொடர் பழியோ?
வேலுக்கும் நெடு வாளுக்கும் அதன்
நினைவிற் பயம் இல்லையோ?
மேலுக்கும் இனும் மேலுக்கும் எழ
வெளியோ? குரல் எரியோ?
ஆளுக்கு இனி அடிதான் விழும்
அதனால் அவள் பிழையோ?

உழுபவர் மனதினில் கதிரது அசைகையில்
குதியொடு மகிழ்வது வழியும்
உலகினில்உறுபசி
விலகியே சிறுமைகள்
விடியலில் பனியென ஒழியும்
கலைமதி சிதறியே கனலிடை வழிகையில்
கதிரவன் முகஎழில் பொலியும்
பிழையிலை ஒரு தினம்
தொழுதிடல் முறையிதை
பெரியவர் மனமிதை அறியும்.
உழுபவர் குருதியில் பெயர்வது வியர்வெனும்
அரிசியின் அவியலாம் குழைவே!
அழுவதும் இலையினி, அருணனின் அருளிது
அதுவுமெம் நிலமகள் விளைவே

பலபல என அதோ விடியுது பறவைகள்
பகர்வதும் பகலவன் துதியே!
அழகிது கவிதையும் முடியுது துயில்பவர்
அவசர மிலை இனி எழுமே!

கதிர் பொறுக்குகின்றாள்

கதிர் பொறுக்குகின்றாள் - வயல்
காட்டிலே குனிந்து வள்ளி
கதிர் பொறுக்கு கின்றாள்!

விதிர் விதிர்க்க வெயிலில் நின்று
வினை முடிக்கு முழவர் கண்டு
சதிரெனக் களிக்க நன்று
சாய்ந்து சாய்ந்து முன் நடந்து….

கதிர் பொறுக்குகின்றாள் – வள்ளி
கதிர் பொறுக்குகின்றாள்!

புல்லறுத்து பாதமோ,
வெண் புறாவின் கால் எனச் சிவந்து,
நெல் சுமக்கு முழவர் நெஞ்சில்
நினைவு கோடி நிறைய நின்று….

கதிர் பொறுக்குகின்றாள் – வள்ளி
கதிர் பொறுக்குகின்றாள்!

சூடிரண்டையே சுமந்து
தூரெனும் இடை துவண்டு
ஆடுகின்ற தோகை கண்டு
அஞ்சி யோட அதனை வென்று…

கதிர் பொறுக்குகின்றாள் - வயல்
காட்டிலே குனிந்து வள்ளி
கதிர் பொறுக்கு கின்றாள்!

பொன்னி வயற்புறம் போவதேன்

கன்னி எழிலொடு தன்னந் தனிமையிற்
பொன்னி வயற்புறம் போவதேன்? – எங்கள்
பொன்னி வயற்புறம் போவதேன்? – அவள்
கண்ணை இமைப்பது கண்டு குளத்திடை
காவி மலர்க்குலம் சாவதேன் - அந்தக்
காவி மலர்க்குலம் சாவதேன்!

நஞ்சை விளைப்பவன் நாட்டின் பெருந் திரு
நெஞ்சை அரிந்து துண் டாடவோ! – கொண்டு
கஞ்சி கொடுத்தபின் காற்றை மறித்தவர்
கொஞ்சி மகிழ்ந்து கொண்டாடவோ?

கன்னி…

முற்றி விளைந்த நெல் பற்றைக்கு நாணத்தை
கற்றுக் கொடுத்தபின் மீளவோ? – கரு
விற்புரு வத்தினில் அற்புதம் செய்தவன்
அன்பு மனத்தினை ஆளவோ……..?

கன்னி…

இப்படிச் சூட்டை இயற்றுக என்றிரு
செப்பு முலைகளைக் காட்டவோ! - இல்லை
“எப்படி என்முகம்?”என்றுசெந் தாமரைக்
குப்பையை அங்கிருந்தோட்டவோ….?

கன்னி…

உச்சி வெயிலினைத்துச்சமென் றெண்ணி
உழைத்த வரைப் புயம் சாயவோ? – காதல்
இச்சை எழுப்பி இதழ்கடை ஊறிய
இன்ப அமுதினை ஈயவோ…..?

கன்னி…

பாய்விரித்து வையுங்கள்

பறையின்மகள் தூங்குகிற
அறைக்கதவை நள்ளிரவில்
பதுங்கிச் சென்று
குறைமதியால் மதுவெறியால்
தட்டுகிற கோமான்காள்
கொஞ்சம் நில்லீர்!
நிறையுடையாள் பொன்றாத
கற்பெனும் நிதியுடையாள்
நெஞ்சை ஈர்த்தால்
முறையாக மணப்பதிலே
வசையென்ன? ஏறிடுமோ
முதுகில் மேளம்!

முடிச்சவிழ்க்கப் போம்பொழுதும்
முதலாளி போலுடலை
முறையாய் மூடி
நடித்துலகை ஏய்ப்பதற்கும்
நாகரிக உடைவேண்டும்!
அவற்றைக் கல்லில்
அடித்தும்மை அழகுசெய்யும்
அந்த “வண்ணத்” தோழனுங்கள்
அருகில் வந்தால்
துடிக்கின்றீர் ஏனையா?
சொல்லுங்கள் தொங்கிடுமோ
தோளில் மூட்டை!

குரங்குக்கும் உங்களுக்கும்
கொஞ்சமெனும் உறவில்லை?
குறித்துக் காட்ட
சிரங்கொட்டும் நும்தலையில்
சீழ்கொட்டும் போதுமதைச்
சிங்கா ரிக்க
கரந்தொட்டே கத்தியினால்
“கருக்” கென்று மயிர்சீவிக்
காட்டு வாழ்வுக் (கு)
இரங்குகின்ற “அம்” பட்டன்
ஈனனென்று செப்புகிறீர்
இதுவோ நீதி?

களிப்புக்கும் உள்ளாழ்ந்த
கவலைக்கும் மருந்தென்று
கலத்தை நீட்டி
புளிப்புக்கும் இனிப்புக்கும்
போராட்டம் போடுகிறீர்
பொழுது பட்டால்!
சுளிக்கின்றீர் ஏதோதோ
சுடுசொற்கள் வீசுகிறீர்
சொந்த நண்பன்
குளிக்கவரின் பொதுக்கிணற்றில்
"பள்”ளென்று கூவுவதோ
கொடுமை ராசா!

கோயிலையும் ஹோட்டலையும்
“கொள்கையெனப் பேசிடுவோர்
கூடிச் சென்று
வாயிலினைத் திறப்பதினால்
வந்திடுமோ ஒன்றுகுலம்?
வளர்ந்து விட்ட
நோயிதனை நொருக்கிவிட
நோக்குடையீர் எனிலுங்கள்
நொண்டி நெஞ்சில்
பாய்விரித்து வையுங்கள்
பகுத்தறிவு நல்லெண்ணம்படுத்துத் தூங்க!

காக்கைகள்

காக்கைநாம், கரிய
காக்கைகள் பெரிய
நோக்கமற்ற சிறு காக்கைகள்!
கருங்காக்கைகள்!

கறுப்புத் துணியைக் காட்டி,
அரு வருக்கத் தகுந்த தெங்கள்
இறக்கையென் றுணர்த்தியும்
எட்டத் துரத்திவிடும் விருப்பத்தில்
சிலர்செய்யும் விஷமத் தனத்துக்கும்
இரங்குவோம்! உணவருந்துவோம்!
பின் பறந்துபோம்….

காக்கைநாம், கரிய
காக்கைகள் பெரிய
நோக்கமற்ற சிறு காக்கைகள்!
கருங்காக்கைகள்!

உலகத்தின் அழுக்குண்டெம்
உடல்கொண்ட ஊத்தையை
அலசி அலசி நன்கு
கழுவிக் குளித்த பின்னர்
அலகில் உணவு கொண்டுள்
அறையுள் புகுந்துமக்கள்
அணைப்பினில், அன்பின் பிணைப்பினில்
இன்பம் சுகித்திடும்….

காக்கை நாம், கரிய
காக்கைகள் பெரிய
நோக்கமற்ற சிறு காக்கைகள்! –
கருங்காக்கைகள்!

அழுக்கைத்தவிர வையத்
தழகை விழுங்குதற்குப்
பழக்கப் படாதவர் ஐயநாம் அதற்காக
இழக்கமாய்ப் பழித்தெம்மை
ஏசித் துரத்தல்விட்டு
வழங்குவீர்!அன்பை! விளங்குவீர்!
நன்றி மறந்திடாக்…

காக்கைநாம், கரிய
காக்கைகள் பெரிய
நோக்கமற்ற சிறு காக்கைகள்!
கருங்காக்கைகள்!

உணவிட்டு எமையிட்டும்
உருகி இரங்குகிற
மனிதத்தின் உயரிய
குணம்பற்றிப் பயன்பற்றி
மனமொத்தெம் இனமொன்றி
மகிழ்ச்சிக் கவியிசைத்தல்
இன ஒற்று மைக்குமட்டும் - இலை,
அன்பின் நினைவுக்கும்…

காக்கைநாம் கரிய
காக்கைகள் பெரிய
நோக்கமற்ற சிறு காக்கைகள்!
கருங்காக்கைகள்!

வேனில்

ஆண்டில் ஒருமுறை எம்
மாண்ட பிதிர்கடனை
வேண்ட வரும் குருக்கள் போலே
கிளை
நீண்டு வளர்ந்து பச்சை
பூண்டு புதுத்தளிர்கள்
தோன்றும் மரங்களுக்கு மேலே
உயர்
பாண்டி மாநகர்
தோண்டி எடுத்த தமிழ்
ஈண்டு குயிலிரைக்கும், தேனே!
அது
தீண்ட எனதுளமும்
தாண்டும் கவலைகளை
மீண்டும் கவிதைவெறி யானேன்!

முள்ளு முருக்கில் எரி
கொள்ளி நெருப்புதிர்ந்து
தள்ளி கிடக்குமோர்மாந் தோப்பை
வான்
வெள்ளி குலைகுலையாய்
அள்ளி எறிந்தது போல்
கொள்ளை கொளுத்துது மத் தாப்பை!
புள்ளும் குருவிகளும்
உள்ளம் கனிந்த காதல்
வெள்ளம் தனில் குடைந்தே ஆடும்!
புதுக்
கள்ளில் எழும் “தெறி” போல்
துள்ளும் சுவைக்கவிதை
சொல்லி வசந்த மிதைப் பாடும்!

செல்வம் படைத்தவர்க்கே
ஒல்கும் பணிவிதென்று
நெல்லின் கதிர்கள்தலை தாழ்த்தும்
மிக
மெல்ல நடந்துவரும்
செல்வக் குழந்தை இளம்
தென்றல் அவைநிலத்தில் வீழ்த்தும்!
சுவை
வெல்லத் தமிழ் கதைத்து
செல்லும் கிளிக்குலமும்
வேனில் விளங்கவென வாழ்த்தும்
இதை
நல்லகவிதை யொன்று
சொல்லும் படிக்கெனை எந்
நாளும் கனவிடையே ஆழ்த்தும்!

சன்னல் அருகுநின்று
என்னே அழகிதென்று
கண்ணைப் பிசைந்து கொண்டு பார்த்தால்
அவள்
என்னோ டெழுந்து வந்தென்
முன்னால் அணைந்து நின்று
தன்மேல் எனதுடலைப் போர்த்தாள்
எழில்
மின்னும் வசந்தமன்பு
பண்ண இயற்கை தந்த
வன்னப் பொழு தெனவே சாய்ந்தாள்
அவள்
கன்னம் சிவக்க இதழ்
தன்னைப் பதிக்கையிலே
விண் ஏன் இடையில் வந்து பாய்ந்தாள்?

அத்தான்

பொலியும் கலைமதியின் பெயரால் தனையறியார்
நலியும் மதி ஒளியில் நலமேதடி கண்டார்?
எலியின் உருவதிலும் எழில் காண் பவர் விழிகள்
மெலியும் நமதுடலை மேவா ததுமேனோ?

வாடும் கரமென்றே வளைசெய் ஒலிகேளா
தோடும் முகிலிடையே ஒழுகுங் கவியெனவே
தேடும் அவர் விழிகள்! தெரியா நமதுருவம்!
கூடும் தினமெண்ணிக் குலையா திருமனமே!

கோவைக் கவிதன்னைக் கொத்தும் கிளிகண்டே
நாவை நதியாக்கி நாவாய் விடுகின்றார்.
காவிற் கலைமானிற் காணும் நவமிந்தப்
பாவைக் கிலையென்றோ பாரா முகமானார்?

கடல்நா டிடு நதியின் கதையைக் கவிசெய்வார்
உடலோ டுயிர்மாய உளமே யவர்நினைவாய்
மடல்காய்ந் திடுதாழை மலரா யொருமங்கை
நடமா டுவதறியார் நமனா யினரவரே!

கண்ணிற் கருவண்டைக் காணார் மலர்மதுவை
உண்ணும் அவை கண்டால் உளமீந் திடுகின்றார்
எண்ணச் சுடுகாட்டில் எய்தும் சுகமிந்தப்
பெண்ணுக் கிலையென்றோ பேசாச் சிலையானார்!

கொத்தாய் மலர்சூடிக் குறையா அழகோடு
நித்தம் அவர் நினைவாய் நிற்கும் நமைவிட்டே
கத்தும் குயிலிசையிற் கவிதைக் கருதேடும்
அத்தா னொருபித்தன்! அழியா திருமனமே!

மட்டக்களப்பு மாநகர்

இலங்கையின் திருமுகம், இலட்சியத் தமிழகம்
எழில்தவழ் மட்டு மாநகர் வாழ்க!
வளம்பல கொழிக்கும் வாவியில், மீன்கள்
முழங்கிடும் இசையும் தமிழும் வாழ்க!

விபுலா னந்தன் வழங்கிய யாழாய்
விளங்கிடும் வங்கக் கடலொடும், வாவி
நவரச ஏழிசை நரம்பெனப் பொருந்தும்!
நாளும் உதயச் செங்கதிர் வணங்கும்!....

இலங்கையின் திருமுகம்…..

வயல்களில் பொலிமலை! ஆழியில் மீன்கள்!
வளர்செழுந் தெங்கும் உதிர்வதுந் தங்கம்!
அயல்விருந் தோம்பும் அன்பினில் அன்னை!
அரைசியல் பல்கலை அறிஞர்க்கும் அம்மை!.....

இலங்கையின் திருமுகம்….

சோதிடம், மருந்து, மந்திரம், கூத்து,
சுவைக்கவி, வசந்தன் குரவையும் ஏத்தும்,
சாதிகள் நான்கும் தம்மதம் காத்து,
சமத்துவம் கண்ட தாயகம் வாழ்க!....

இலங்கையின் திருமுகம்….

மழை பொழிந்தது

மழை பொழிந்தது, மழை பொழிந்தது!
மண் மடந்தையின் மனங் கசிந்தது!
மலையிருந்து பல் நதி விரைந்திட,
மரஞ்செடி கொடி மகிழ்ந்து கும்பிட

மழை பொழிந்தது, மழை பொழிந்தது!
மண் மடந்தையின் மனங் கசிந்தது!

கருணை வானக் கரம் வழங்கிய
கனிந்த நாவற் பழஞ் சொரிந்தென,
பரந்த பூமிச் சருகதிர்ந்திடப்
படபடபட சடசடவென…

மழை பொழிந்தது, மழை பொழிந்தது!
மண் மடந்தையின் மனங் கசிந்தது!

தாளங் கொட்டித், தவளைத் தட்டார்
தங்க மின்கொடித் தாலி செய்திட,
ஆழமான குளம் வழிந்திட,
அடியடியென விடியவிடிய….

மழை பொழிந்தது, மழை பொழிந்தது!
மண் மடந்தையின் மனங் கசிந்தது!

கலையிழந்து தம் கணவர் நெஞ்சிடை
காதல் வஞ்சியர் கூதல் அஞ்சிட,
மலை பிளந்தென இடிமுழங்கிட,
மை யிருளிடை பொய்யெனப் பெரு….

மழை பொழிந்தது, மழை பொழிந்தது!
மண் மடந்தையின் மனங் கசிந்தது!

இடரெனும் புவிக் கடலில், உண்மை யென்
இரவி யள்ளிய கருமுகில் மனத்
திடைப் புகுந் துணர் வறுத்த செந்தமிழ்
உடைப் பெடுத்தொரு படைப் புதித்தென

மழை பொழிந்தது, மழை பொழிந்தது!
மண் மடந்தையின் மனங் கசிந்தது!

(வழி" தொகுதியிலிருந்து...)

மின்னல்

கண்ணைத் தின்னும் மின்னல்! –
நெஞ்சைக்
கருக்கி உருக்கும் மின்னல்!
மண்ணை யறைந்து குதித்தே
பாம்பாய்
மடியும் நெளியும் மின்னல்!

சளசள எனமழை
பொழிகிற பொழுதினில்
ஒழுகிற குடிசையில்
உழல்கிற வறியவர்…..

கண்ணைத் தின்னும் மின்னல்
நெஞ்சைக்
கருக்கி உருக்கும் மின்னல்!

கயமைகள், கசடுகள்
கதியென அலைகிற
கயவரை இறையவர்
கடிகிற நகைபுரை

கண்ணைத் தின்னும் மின்னல்
நெஞ்சைக்
கருக்கி உருக்கும் மின்னல்!

அருள்தவிர் கொடியவர்,
அடிமன இருளிடை
அறிவெனும் ஒருகசை
அடிவிழல் எனவதோ….

கண்ணைத் தின்னும் மின்னல்
நெஞ்சைக்
கருக்கி உருக்கும் மின்னல்!
விண்ணில் தங்க நதியாய்ப்
பாய்ந்து
விரையும், மறையும் மின்னல்!

ஒட்டுறவு - சிறுகதை

‘நான் ரெண்டு மாசத்துக்கு முந்தியே சொல்லிப் போட்டன். கணக்கு முடியவந்து கூட்டித்துப் போயிருவன் எண்டு! பெட்டேய் அரியம்.. என்ன செய்யிறாய்? ஐயாட்ட அம்மாட்டச் சொல்லிப் போட்டு… கெதியா வெளிக்கிடு பாப்பம். இருட்ட முந்தி போய்ச்சேர வேணும்!’

என்றோ ஒரு நாள் சவடால்ற சாமித் தம்பி வந்து இப்படித் தான் செய்யப் போகிறான் என்பது ஏலவே தெரிந்த விஷயந்தான்! அது நடக்கப் போகிறது.

‘கௌரி.. இஞ்ச பாருங்க… அச்சாக் கௌரி! கண்ணக் காட்டுங்க.. இஞ்சப் பாருங்கவன் அக்கா… ஐயா.. ஐயா.. ஓடி வாருங்கவன். கௌரிக் குஞ்சு வடிவு காட்டுங்க… கோவங் காட்டுங்க.. கௌரி டாட்டா காட்டுங்க… ஆ…ஆ.. காட்டுங்க. வணக்கம் சொல்லுங்க.. சாமியக் கும்பிடுங்க… அரோகரா.. அப்பிடித்தான்.. நல்ல பிள்ள… அச்சாப் பிள்ள… முத்தல் பிள்ள…’

தகப்பனுடைய அதட்டலைக் கேட்டு குழந்தையை விறாந்தையில் விட்டு விட்டு அறைக்குள்ளே நுழைந்து ஊருக்குப் போக ஆயத்தமாகும் அரியத்தைப் பார்க்க வாய்விட்டு அழவேண்டும் போல இருக்கிறது.

அரியத்தைப் பெற்ற அப்பன் சவடால்ற சாமித்தம்பியை எனக்குப் பிடிக்காது. வருமானவரிப் பத்திரம் போல நேரம் காலமில்லாமல் அடிக்கடி வந்து நிற்கும் அவன் வரும் போதெல்லாம் ஏதாவதொரு சோக வரலாற்றோடு தான் வருவான். ஒரு நாளாவது ஒரு நல்ல சேதியோடு அவன் வந்ததில்லை.!

‘ஐயா கூரை எல்லாம் ஒழுகிச் சுவரும் கரையுது. எங்க விழுந்து தொலைஞ்சிருமோ எண்டு விடிய விடிய நித்திரையும் இல்ல. பெரிய அவதி.. ஐயா குந்தி இருக்கிற குடிலும் விழுந்து போச்செண்டால் குமரும் குட்டிகளுமாக எங்க போவன்… அதுதான் வந்த நான். ஒரு நாலுமாதக் காசு வேணும். அதுவும் காணாது! கிடுகு கட்ட வேணும் மாரி மழ காலம்… எனக்கும் பிளைப்புக் கிடைக்குதில்ல… பாத்துக் கழிச்சுக்கலாம்… உதவி செய்யுங்க ஐயா….’

‘ஒரேயொரு ஆம்பிளப் புள்ள. ஆறு பெட்டயளுக்குப் பிறகு ஆண்டவன் தந்தது. தோஷம் பிடிச்சுத் தளரா வியாதியாக் கிடந்தது. அதிர சீவன் ராவு முடிஞ்சு போச்சையா… சவம் அடக்கம் பண்ண வேணும்… என்னவெண்டாலும் பாத்துச் செய்யுங்க…’

‘மூணாம் பெட்டையும் ராவு சமைஞ்சு போனாள். அவளுக்குத் தண்ணி வாக்க வேணும். சதக் காசும் கையில கிடையாது. ஒரு இருபத்தைஞ்சு வேணுமய்யா.. பிறகு பாத்துக்கலாம். வீட்ட வெத்தில பாக்குக்கும் வழியில்ல…’

இப்படி எத்தனை எத்தனை! சாமித்தம்பிக்கு மாதத்தில் இரண்டு மூன்று விபத்துக்கள் குறையாது! தேவைகள் திருப்திகள் விபத்துக்கள் யாவும் உழைப்பவர்களுக்கு மட்டுந்தானா? அவை சவடால்ற சாமித் தம்பிக்கும் இருக்கத்தான் செய்தன.

‘ஐயா கதிர்காமம் போய் வரப் போறன்… காசு வேணும்! நான் சாகக் கிடந்த நேரத்தில வச்ச நேர்த்திக் கடன்… கட்டாயம் போக வேணும்!”

சாமித்தம்பியின் கழுத்தை நெரித்துக் கொல்ல வேண்டும் போல் ஆத்திரம் வருகிறது. பொறுத்துக் கொண்டு ‘நீ கதிர்காமம் போகத்தான் வேணும் ஆனால் ஒரு பெட்டைக் குட்டி பாடுபட்ட பணத்தில் அல்ல. உன்னுடைய சொந்த உழைப்பில் போக வேணும். உதவாக்கரை உலக்கை! நீயும் ஒரு தகப்பனா?’

‘சோறு வேணும். வேட்டி வேணும். கூரைக்கு ஓலை வேணும். சாச் செலவும் சமைஞ்ச செலவும் வேணும்! சிவ மூலியும் வேணும்! கடைசியாக நீ கதிர்காம யாத்திரையும் போக வேணும்! இதற்கெல்லாம் நீ உழைக்க வேணும்!’

‘து}…! உனக்கு வெட்கமாக இல்லை? ஒரு பெட்டைக் குட்டியின் உழைப்பிலே… உன்னுடைய தேவைகளும் திருப்திகளும்… உதவாக்கரை… கேடு கெட்டவன்!’

‘ஒரு பெண் குழந்தை எத்தனைக்கென்று உனக்கு உழைத்துப் போடுவாள். இன்னும் எத்தனை காலத்திற்கு நீ அவளைக் கொண்டு உழைக்கலாம். நாளைக்கோ இன்றைக்கோ அவளும் பெரியவளாகி… வீட்டோடு வந்து குந்தி விட்டால்.. “நாலாம் பெட்டையும் சமைஞ்சு போச்சு” என்று யாரிடம் போய் ஒப்பாரி வைப்பாய்? நீ கொஞ்சம் கூட இரக்கம் இல்லாதவன்! பிள்ளைகளை பாடுபட்டுழைத்துக் காப்பாற்றத்தான் முடியவில்லை! அந்தப் பெட்டைக்குட்டியின் உழைப்பிலே… கஞ்சாவும் புகைத்துக் கொண்டு கதிர்காம யாத்திரையும் போக வேண்டும். சீ!’ வாயைத் திறந்து இப்படியெல்லாம் பேசிவிட்டால் அவ்வளவு தான் சங்கதி. சாமித்தம்பி துண்டை உதறிப் போட்டுக் கொண்டு “அரியம் புறப்படு” என்று மகளை அழைத்துக் கொண்டு புறப்பட்டு விட்டால்..? நான் ஒரு மாத முன் பணம் கொடுக்காவிட்டால் என்ன? இன்னொருவனைத் தேடிப் போய் ஆறுமாத முன்பணம் வாங்கவும் அவனால் முடியாதா என்ன? அரியம் போய்விட்டால்…. பழையபடி காவடி எடுக்க யாரால் முடியும்!

மனைவியும் நானும் அரசாங்க ஊழியம். அந்தப் பெரும் பேற்றினை அனுபவித்து பென்ஷன் என்ற ஜீவன் முத்தியடையும் வரை அரியம் போன்றவர்களை இழப்பது சாமான்யமான இழப்பா?

கடைசிக் குழந்தை உரித்த கோழிக் குஞ்சுபோல ஏழு மாதத்திலே உலகைக் காணத் துடித்துப் பிறந்து விட்ட முற்றல்! ஏழு மாதத்தையான் குஞ்சு கௌரிக்குத் துணையாக வந்தவள் தான் இந்த அரியம் என்ற அரியமலர்! ஒன்றரை வருடத்தில்… கௌரி குறைமாதக் குழந்தை போலவா இருக்கிறாள்!

‘ஆயோம்….! ஆயோம்….? ....!’

தாயின் மடியை விட்டுத் தன்னை விடுவித்துக் கொண்டு அரியத்திடம் ஓடிப் போகத் திமிறுகிறாள் கௌரி.

அரியம் புறப்படுகிறாள். தன்னுடைய உடைகளையெடுத்து கடதாசியில் சுற்றி வைத்து விட்டாள். தலையை வாரி பவுடரும் பூசியாயிற்று. கடைசியாக வாங்கிக் கொடுத்திருந்த அந்தப் புதிய சட்டையைக் கையில் வைத்துக் கொண்டு என்ன யோசிக்கிறாள்?

‘போட்டுக் கொள் உன்னுடைய சட்டை தானே!’

‘ஆயோம்… ஊக்கு ஆயோம்…!’

‘அரியம் ஊருக்குப் போகப் போறாள்… அவங்கட அப்பா அவளக் கூட்டிப் போகப் போறார். அரியம் இனி இல்ல. கௌரி அச்சாப் பிள்ள … அழக் கூடாது.’ குழந்தையைச் சமாதானம் செய்யும் மனைவியின் விழிகள் கௌரியை முகம் கழுவுவானேன்…!

‘அவளைக் கூட்டிக் கொண்டு போய் பட்டினி போட்டுக் கொல்லப் போறாய்.. என்ன?’

‘ஏனம்மா கொல்ல…? அதுகள் வயலுக்க போகும்.. கதிர் கப்பியைப் பொறுக்கும். கொண்டு வாறது தாராளமாகக் காணும். என்ட மனுஷியும் குமர்களும் வயல் வெளிய கிடந்து வாற நேரம்.. என்னவும் காச்சி வைக்க வேணும். எனக்கு அதுக்கும் ஏலாது…! இவள் பெட்ட வீட்டில நிண்டாள் எண்டால் அதுகளுக்கும் ஆறுதல்.. எனக்கும் நல்லம்.’

‘மூத்த பெட்டையிர புருஷனும் பேசுறான். அவன் கார் மெக்கானிக்கர். நல்ல உழைப்பாளி. வயது வந்த பிள்ளைய வீட்டு வேலைக்கும் விடுவானா ஒரு அப்பன்? எண்டு கேக்கான். அவன்ட பெண்டாட்டி அதுதான் எண்ட மூத்த மகள்.. அதுவும் ஒரே நோய்க்குடுகு! அவள் பெட்டைக்கும் உதவிக்கு ஆள் வேணும். நான் என்னம்மா செய்ய? ஒண்ணர வரிஷமாகுது… காணாதா?’

‘எனக்கு லீவு விட்டபிறகு நீ போனால் என்ன? இப்பவே போகப் போறியாடி அரியம்? இன்னும் ஐந்து நாள் பொறுத்துப் போக முடியாதா உனக்கு?’

வீட்டுக்காரியின்.. அதுதான் அரசாங்க ஊழியம் பார்க்கும் என் சகதர்மினியின் கேள்விகள் எதுவும் அரியத்திற்கு ஒரு பொருட்டாக இருக்கவில்லை. அந்தக் கேள்விகள் தனக்குக் கேட்டதாகவே காட்டிக் கொள்ளவில்லை. எங்கே தனது விடுதலை தாமதமாகி விடுமோ! பயம்…பரபரப்பு..!

ஆறு மாசங்களுக்குப் பிறகு…

நாளைக்கு.. தன் சிநேகிதிகளோடு புட்டி ஆற்றில் அரியம் நீந்தி நீந்திக் குளித்து விளையாடப் போகிறாள்!

சுழியோடி வந்து தண்ணீரில் நிமிர்ந்து நிற்கும் மலராத தாமரை மொட்டுகளை நிமிண்டி கசக்கி அழகு பார்க்கும் காவாலிப் பையன்களோடு, ஆபாசமாகத் திட்டிச் சண்டை பிடித்துக் கொண்டே, அரியமும் அவள் சிநேகிதிகளும் சந்தோஷமாகக் குளிப்பார்கள்! பிள்ளையார் கோவில் பின்புறம் வம்மி மரத் திரையில் மறைந்து, குளிக்கும் போது அணிந்திருந்த ஈரச்சட்டையைக் கழற்றிப் பிழிந்து விட்டு மீண்டும் ஈரத்தோடு அதனையே அணிந்து கொண்டு தலையை விரித்து விட்டபடியே தண்ணீர்க் குடத்தோடு வீடு திரும்புவாள் அவள்.

‘துறையடியிலே தான் எவ்வளவு புதினங்கள்!’

‘பகலெல்லாம் சனங்கள் போறதும் வாறதும்.. பார்த்துக் கொண்டிருந்தாலே பசிக்காது. கூத்தும் கும்மாளமும்…. வெறியும்!’

‘மாரியம்மன் சடங்கும் வருகுது. கோவிலடியில… எவ்வளவு பிள்ளையள். நிலவில வயல் வெளியெல்லாம் விடிய விடிய விளையாட்டு! சோறில்லாட்டி என்ன? ஒரு நாள் இல்லாட்டி இன்னொரு நாளைக்குக் கிடையாதா என்ன? அம்ம மோட்டு வட்டைக்குள்ள மூணு மாத்தயான் கதிர் பொறுக்கி வந்து, பச்சையாக்குத்திச் சோறாக்கி, குறட்டை மீனும் திராயும் சுண்டி, எல்லாரும் வளைச்சிருந்து ஆவிபறக்கப் பறக்க என்ன ருசியான சோறு… அது’

‘அரியம்… போய்ச் சாப்பிடு… நீ இனி இங்கே நிற்கமாட்டாய்… அது தெரிகிறது போ… முதலில் சாப்பிடு…’

குசினிக்குள் நுழைந்தவள் சாப்பிடுவதாக ஒரு பாசாங்கு. அவசரமாக வெளியே வருகிறாள்?

‘ஆயோம்… ஊக்கு… ஆயோம்!’ கௌரி கைகளைச் சிறகு விரிக்க ஓடி வந்து அவளை வாங்கிக் கொள்கிறாள் அரியம். இனி உன்னை விடமாட்டேன் என்பது போல அவளுடைய கைகள் அரியத்தின் கழுத்தைக் கட்டிக் கொள்ள சிரித்தபடியே குழந்தையை நிமிர்த்தி மாறி மாறி கன்னங்களில் கொஞ்சுகிறாள். குழந்தை சிரிக்கிறாள். அந்த அழகான சிரிப்பு நெஞ்சைப் பிழிகிறது.

முதன்முறையாக அரியம் வீட்டுக்கு வந்த அன்று தனக்கும் படிக்கத் தெரியும் என்பதை வாசல் மணலில் எழுதினாளே சா. அரியமலர் என்று. அவளுடைய பற்களைப் போலவே வரிசை பிசகாத அழகான கையெழுத்து. மூன்றாம் தரம் வேறு. அவளுடைய புத்திக் கூர்மை வேறு தான்.

ஓரிரு நாட்கள் போல இருக்கிறது. ஒன்றரை வருடங்கள் கௌரி அவளோடு ஒட்டிக் கொண்டாள். வேறு வழி?

குழந்தையின் அலுவல்கள்.. இரவில் தாயோடு உறங்குவது தவிர அனைத்தையும் அரியமே கவனித்தாள். பால் ஊட்டும் அவளே மருந்தையும் முறைப்படி ஊட்டுவாள். குளிப்பாட்டி அலங்கரிப்பாள். நானும் மனைவியும் உத்தியோகத்திற்கு கிளம்பிப் போய் திரும்பி வரும் வரை மட்டுமல்ல.. இரவு கௌரி து}ங்கும் வரை அவளுடைய காலில் படுத்து ஆடாவிட்டால் து}ங்க மாட்டாளே! குழந்தையின் முழுப்பொறுப்பையும் அரியமே ஏற்றுக் கொண்டாள். அத்தோடு..

ஏதோ சோறு சமைப்பாள்… கற்கள் கிடந்து விட்டால் கடவுளே என்பாள். உள்ளதைக் கொண்டு கறிகளும் சமாளிப்பாள். எங்களிடம் வரும் போது இவையெல்லாம் அவளுக்குப் புதிய பாடங்கள். பார்த்துப் படிக்க அவள் கெட்டிக்காரி.

இங்கு வரும் முன்பு அரியம் ஒரு டாக்டர் வீட்டில் இருந்தாள். எட்டு வயதிலேயே அவள் அங்கு போய்விட்டாள். குழந்தையைப் பராமரிக்கும் ஆயா ஒருத்திக்கு இவள் கையுதவிக்காக அமர்த்தப்பட்டாள். டாக்டர் ஐயாவும் மனைவியும் நல்லவர்கள் தான். இல்லாவிட்டால் இவளுக்கென்று தனியாகச் சாப்பாடு தயாரித்துக் கொள்ள இவளை அனுமதித்திருப்பார்களா! அவள் எங்களிடம் வரும் போது அவளுக்குப் பன்னிரண்டு வயது என்று யாருமே சொல்ல மாட்டார்கள். அவள் மிகவும் குச்சியாக இளைத்திருந்தாள். சுருளான அவள் கூந்தல் மொட்டையாக வெட்டி விடப்பட்டிருந்தது.

அரியத்திற்கு எங்களைப் பிடித்துவிட்டது. எங்களுக்கும் அவளை அப்படியே. கட்டையாய் வெட்டியிருந்த தனது தலைமயிரை சர்வ சுதந்திரமாக நீளமாக வளர்க்க ஆரம்பித்தாள். அவளுடைய தலையிற் பேன்கள் என் மனையாளின் பொழுதுபோக்கு! கொஞ்சம் வாய் நீளம் என்பதைத் தவிர... கடைக்குப் போனாள். மா இடித்தாள். வாசல் பெருக்கினாள். விறகும் கொத்தினாள். சமைத்தாள். குழந்தையை வளர்த்தாள். வீடும் வாசலும் அழகாய் இருந்தன. மாவும் முருங்கையும் எலுமிச்சையும் காய்த்தவை காய்த்தபடி கணக்காய் இருந்தன.

அரியத்தைப் பற்றி அடுத்த வீட்டுக்காரர்கள் எங்களிடம் கூறும் முறைப்பாடுகள். அவர்கள் அது இது கேட்டுவரும் வேளைகளில் அரியம் நடந்து கொள்ளும் கண்டிப்பின் கசப்புகள் என்று எங்களுக்குத் தெரியும். நாங்கள் வீட்டிலிருக்கும் பொழுதில் கூட எங்களுக்கான பதிலை அவளே சொல்லி அவர்களைத் திருப்பி அனுப்பி வைப்பாள். அவளுடைய துடுக்கான பதிலை எனக்குப் பிடிக்காவிட்டால் என்ன? வீட்டுக்காரிக்கு அது பிடிக்கும். ஒரு ஈ காக்கை நெருங்க முடியாது.

சில வேளைகளில் எங்கள் மூத்த பெண்பிள்ளைகள் இரண்டையும் அரியம் அடித்துவிடுவாள். காரணம் கேட்டால் ஏதோ சொல்லிச் சமாளித்து அழுவாள். இந்த இடத்தில் மட்டும் அவள் கொஞ்சம் அதிகம் என்று மனைவி அதட்டுவாள். மகளுக்கு மேலும் இரண்டு மூன்று தாயிடமிருந்து கிடைக்கும். ‘ஒத்த வயதுப் பிள்ளைகள். எப்படியும் போகட்டும். அக்கா தங்கை சண்டை போட்டுக் கொள்வதில்லையா?’ என்று இரகசியமாக மனைவியைச் சமாளிப்பது… ஒரு மெல்லிய செருமல் செருமிக் கொள்வது அவ்வளவோடு நான் சரி..

அவளிடம் திருட்டுப் புத்தி ஒன்றுமே கிடையாது. ஒர் சிறு உணவுப் பண்டத்தைத் தானும் அவள் திருடியதாக இல்லை. வாசலைப் பெருக்கும் போது ஏதாவது சில்லறைகளைப் பொறுக்கினால் கூட என்னிடமோ மனைவியிடமோ கொண்டு வந்து கொடுத்து விடுவாள்.

யாராவது எங்களோடு தகராறுகளுக்கு வந்தால்… அரியம் அவர்களைச் சும்மா விடமாட்டாள். எல்லாம் அவளுக்குத் தெரியும்.

‘கிழடன்! அவர்ர ஒசிலப்பாரன்….! கறிச்சட்டிப் புறத்தி மாதிரி முகமும் ஆளும்! ஐயாவோட இவனுக்குச் சரியான எரிச்சல்! தாலிக் கொடிக் கள்ளன்! இவனைப் பொலிசில் குடுத்து இடிப்பிக்க வேணும்! கண்ணாடிப் புடையன்!’

வாய்க்கு வந்தபடி திட்டுவாள். காறாப்பித் துப்புவாள்! எட்டிப் பார்த்தால் தெருவிலே எங்களோடு வயல் வழக்காடிக் கொண்டிருக்கும். மனைவியின் உறவினர் போய்க் கொண்டிருப்பார். அவருக்கு கேட்காமல்தான் இது நடக்கும். நான் அதட்டிக் கூப்பிடும் வரையும் நடக்கும். இப்படிப் பலபேர் அரியத்திடம் வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டவர்கள்.

‘இவளுக்கு இனிமேல் செண்ட நாள் செல்லாது பிள்ள. இண்டைக்கு நாளைக்குச் சமைஞ்சு போவாள் பெட்ட. ஆளப்பார்! திமுக்குத் திமுக்கெண்டு! குமருகள் மாதிரி நல்ல கொழுப்பு வச்சித்து. இவள்ற நெஞ்சையும் நெளிப்பையும் பாரன்.!?’

பக்கத்து வீட்டுக்காரி அரியத்தைப் பற்றி இப்படி சொன்னால்… நல்ல பரிசு கிடைக்கும்.

கிழவியைப் பார்த்து உதட்டை மடித்து ‘வவ்வவ்வே.. உனக்கென்ன கிழடி! நீ உன்ட வேலயப் பார்! அவக்கு கோப்பித்து}ள் குடுத்தாத்தான் நல்லம்… இல்லையெண்டால் எரிச்சல்!’

கிழவிக்கு அசடு வழிய அதை மனைவி துடைக்க நான் சாடையாகச் செரும அத்தோடு முடியும் அது.

கிழவி சொன்னது சரிதான். இனிமேல் சென்ற நாள் செல்லாது. அரியம் சமையப் போகிறாள். அவள் பெரிய மனுஷியாகப் போவதை எண்ணிக் கிழவியும் நாங்களும் ஏன் வருத்தப்பட்டுக் கொள்ளவேண்டுமோ? சந்தோஷப்படவும் முடியவில்லை. சமைந்ததும் அவளை அழைத்துப் போய் விடுவான் சாமித்தம்பி. அவள் போய் விட்டால்… உத்தியோகம்.. குழந்தை.. வீடு..? இன்னொருத்தியைத் தேடி பழையபடியே காவடி…

‘கௌரி… டாட்டா… காட்டுங்க டாட்டா’ குழந்தைக்கு விளங்கி விட்டது? அரியத்தை இறுகப் பற்றுகிறாள்… சிணுங்கல் சிக்கி சிக்கி வெளி வருகிறது.

‘எங்கட பிள்ள நல்ல கௌரிக் குஞ்சு - ராசாத்தி… ஆயோம் போயிற்று வாறன் ஆ.. குளப்படி பண்ணாமல் அச்சாப் பிள்ளையா இருக்க வேணும்… சரியோ.. எங்க பாப்பம்… டாட்டா காட்டுங்க… வணக்கம் காட்டுங்க…?’

‘ஆ… ஆ… போதும் புறப்படு… பொழுது போகுது!’ சாமித்தம்பி அரியத்தை துரிதப்படுத்துகிறான்.

‘அரியம் சட்டையெல்லாம் எடுத்துக் கொள். சம்பளக்காசு பாக்கி கிடையாது! நீ பெரியவளான பிறகு தான் போவாய் என்று நினைச்சம். அதுக்குள்ள உன்ர அக்காட புருஷன் மெக்கானிக்கருக்கு மானம் போகுதாம். அதுக்கென்ன நீ போகத்தானே வேணும். ஆனால் இப்படித் திடுதிப்பென்று உன்ர அப்பன் செய்வான் என்று நாங்கள் நம்பியிருக்கல்ல…. கௌரிக்குத் தான் துணை இல்ல.. அவள் ஏங்கிப் போவாள்… ஆயோம்.. ஆயோம்… என்று உன்னத் தேடுவாள்! சரி சரி நீங்க கௌரியை அரியத்திடம் வாங்கி எடுங்க…?’

இதற்கு மேல் மனைவியால் பேசமுடியவில்லை.. அரியத்தைக் கட்டிக் கட்டிப் பிடிக்கும் கௌரியை வலுவில் பறித்தெடுக்கிறேன். அதைப் பார்த்து அவள் விம்முகிறாள். அதைப் பார்த்த நான்…?

கௌரியைத் தேற்றிக் கொண்டே அறைக்குள் போகிறேன். அறையில் மூசு;சு முட்டுகிறது. சட்டைப் பையுள் நுழைந்த கை வெளியேற விறாந்தைக்கு விரைகிறேன்.

கையில் பார்சலோடு தகப்பன் அருகில் விடை பெறக் காத்து நிற்கிறாள் அரியம். குழந்தை ஆயோம் என்று கூப்பிட்டுக் கொண்டே அவளிடம் தாவத் துடிக்கிறாள். இப்பொழுது அரியம் கௌரியை என்னிடமிருந்து வாங்கிக் கொள்ளவில்லை. மனைவியிடம் அவளைக் கொடுத்துவிட்டு…

‘அரியம் இதை வைத்துக் கொள். சந்தோஷமாகப் போய்வா! நீ நல்லபடியாக வாழ வேண்டும். கௌரிக்கும் எங்களுக்கும் நல்ல துணையாக இருந்தாய்….! இனிமேல் கௌரி புதிய துணை தேட வேண்டும்… அவள் ஏங்கிப் போவாளே…!’ மேலும் பேச முடியவில்லை. நிலையில் சாய்ந்த படியே கண்ணீர் பெருக்கும் மனைவி. அவளைப் பார்த்து விம்மும் குழந்தைகள். இடையில் அவர்களுக்கு ஒத்தாக நான்….

அரியத்தின் முகத்தில் எவ்வித உணர்வும் இல்லை. அவள் கண்களிலும் கலக்கம் கிடையாது. அசைவற்று நிச்சலனமாக நின்ற அவள் தாயிடம் இருந்து குழந்தையை அணைத்து கடைசியாகக் கொஞ்சுகிறாள்.

‘கௌரிக் குஞ்சு இஞ்சப் பாருங்க.. வடிவு காட்டுங்க… கவனம்! கோவங் காட்டுங்க.. அச்சாப்பிள்ள! டாட்டா.. வணக்கம்..! ஆயத்துக்கு டாட்டா காட்டுங்க… காட்ட மாட்டீங்களா…?’

…………………………………………………………..
திமிறி அழும் கௌரியை மார்போடு அணைத்தபடி விக்கி விக்கி அழுகிறாள் மனைவி.

சாமித்தம்பி வாசலில் இறங்கி நடக்கிறான்.

‘கௌரி டாட்டா… டாட்டா…’ சிரித்தபடியே கைகளை அசைத்து அரியம் கௌரியிடம் விடை பெற்றுக் கொள்கிறாள்!

‘ஐயா.. போயித்து வாறன் ஆ…’

‘நளினி.. வினு… ஊஜ்ஜி… எல்லாருக்கும் போயித்து வாறன்…ஆ…’

ஒரு ஞானியைப் போல எவ்வித நெஞ்ச நெகிழ்வும் இல்லாமல் அரியம் எங்களிடம் விடை பெறுகிறாள். வாங்கிய பணத்துக்கு அவள் கடமை முடிகிறது. பணத்திற்காகத்தான் அவள் எங்களோடு ஒட்டி இருந்தாளா? அதற்கு மேல்….. அந்தப் பணத்திற்கு மேல் இந்த உலகில் வேறு ஒன்றுமே இல்லையா?

தனது பிஞ்சுக் கரங்களை அசைத்து அசைத்து ‘ஆயோம்… ஆயோம்’ என்று கௌரி அரியத்தைக் கூப்பிடுகிறாள். திரும்பிப் பார்த்து கைகளை ஆட்டிச் சிரித்தபடியே தெருவில் இறங்கிய அரியம் - அந்த இளவரசி தன் ஊரை நோக்கி - தனது விதியை நிச்சயித்தவளாக, உறுதியாக நடந்து அவள் அப்பனைப் பின் தொடர்கிறாள்.

அரியம். அவள் போகவேண்டியவள்தான் என்பதை இன்னும் சில நாட்களில் கௌரியும் தெரிந்துகொள்வாள். அதுவரை..?

வெள்ளையா நான் வளர்த்த வீரா..!

வெள்ளையா நான் வளர்த்த வீரா....
எனதன்பின்
பிள்ளையே, இன்று
பிரிந்தாய் எனைவிட்டு!
நல்ல சுகமாய் நடந்தாய்...
பகல் வாசல்
மல்லிகையின் கீழே
மடுக்கிண்டிக் கொண்டதற்குள்
காலை மடக்கி,
கவட்டுக்குள் உன்னுடைய
வாலைச் சுருட்டி
வடிவாய்ப் படுத்திருந்தாய்!
வாசல்கிண்டும் உன்றன்
வழக்கம் பிழையென்று
ஏசியுள்ளேன் எத்தனைநாள்...
என்றாலும் மன்னிப்பாய்!
கோடிப் புறத்தில் குரக்கன் பயிருக்குள்
ஓடிப் புரண்டாய்...
ஒருவாய் அதில் கடித்தாய்...
பார்த்துநின்ற என் இளைய
பையன் உனை மரணம்
பூர்த்த விதத்தை
புகன்ற விதம் என்நெஞ்சை
பேர்த்தெறியச்
சோற்றைப் பிடித்த படி
வேர்த்தேன்... வெயிலுக்குள்
வெள்ளையன் நீ மல்லாந்து
சாய்ந்து கிடந்தாய்!
சலனம் இலைச் சவம்நீ!

ஆய்ந்தால்... நினது
அரிய குணங்களெலாம்
தோன்றி, மனது
துடிக்குதடா வெள்ளையா!

நீண்டு தொங்கும் உன்றன்
நெடிய செவியழகும்
கொட்டன்வால் வெண்பஞ்சின்
குப்பை மயிரழகும்
கட்டையாய் வாய்ந்துவிட்ட
கால் நான்கும்... எல்லாம்
பயனற்று போய்க் கிடத்தல்
பார்த்தேன் நான் பார்த்தேன்
பயணம் போய் விட்டாய்...
பகலுணவு பண்ணுமுன்பே!
காத்திருந்து வந்த
கவிதை சுரப்பெடுக்க
வார்த்தைகளில் தோய்ந்து
வசப்பட்டு நிற்கையிலே
உப்புப் புளி அரிசி
ஊர்க்கருமம் காரியங்கள்
செப்பிச் சினந்தெனது
சிந்தனையைத் துண்டாடும்!

அற்ப செயல்கள்
அறியாய் ஒருநாளும்...!
நெற்பயிரை மாடு
வயிறு நிறைக்கையிலும்
பூக்கன்றை நக்கும் பொழுதும்...
துரத்தாது
தூக்கத்தில் மண்ணுக்குள்
தோண்டிப் படுத்திருப்பாய்!
அப்பொழுதுன் மேல் எனக்கு
ஆத்திரமாய் வந்ததுண்மை
துப்பாக்கி தூக்கித்
துரத்தியதும் உண்மைதான்!
வீட்டுக்குக்கு காவல் இருப்பவன் நீ...
அங்குவரும்
மாட்டை துரத்தி
மறித்தல் கடனென்றும்
ஊட்டுதற்கே அப்படியும்
உன்னைப் பயமுறுத்திக்
காட்டினேன் உன்மேல்
கருணையின்றிச் செய்யவில்லை

நாய்க்குலத்தில் நீபிறந்தாய்...
நல்லதம்பி உன்னவர் பெண்
நாய்க்குப் பின் னோடி
நடுத்தெருவில் நின்றுகொண்டு
ஆளையாள் காமக்
குரோதத்தால் கொல்வதற்காய்
வாலை, முகத்தை,
வயிற்றைக் கடிப்பது போல்
வெள்ளையா நீ எதுவும்
வெட்கமுள்ள காரியங்கள்
உள்ளி அறியாய் நீ
உத்தமனே! பக்கத்து
வீட்டில் கிடக்கின்ற
வீரனோடு வெண்ணிலவுக்
காட்டில் பிடித்துக்
கடித்து வளவெங்கும்
ஓடிப் பிடித்து ஒளித்துவிளை யாடுவதும்
வேடிக்கை பார்த்த விநோதன்
தடியெடுத்துப்
போட்டால் முதுகில்,
புறவளவில் போய்ப் படுத்து
வீட்டுக்குப் பின்சுற்றி
வேலிக்குள் ளால் நுழைந்து
வாலாட்டிக் கொண்டே
வருவாய் வழக்கம் போல்!

காலெல்லாம் வெள்ளைமயிர்க்
காடு சொறிவந்து
பின்கால் சதை தெரியப்
பெற்றாய்; தக்காளியைப் போல்!
கண்டோர் அருவருத்தார்....
காணத் தகாததிதைக்
கொன்று விடும்படியும்
கூறினார் சிற்சிலபேர்
என்றதற்காய்... உன்னை யான்
ஏசித் துரத்தவிலை
தேங்காயை நீ திருடித் தின்றதுவாய்...
என்மனைவி
"ஏன்கொணர்ந்தீர் இச்சனியை"
என்று முறைப் பாடுசொல்லும்
போதில் உனைநான்
புறுபுறுத்த தெல்லாம் பொய்!

ஏது நடந்து இறந்தாய் என அறியேன்!
கோடிப்புறத்தில் மடுவெட்டி கொண்டுன்னை
சோடினைகள் மேளம்...
வரிசையெதும் இன்றியே
மண்போடும் போதில்
மனது கனப்பெடுத்த
கண்ணீரே இந்தக் கவி.

வெளுத்துக் கட்டு

கேளப்பா ஊர்ப்போடி, உலக நாதா
கிட்டவந்து நான் கூறும் ரகசியத்தை
ஆளப்பா ஊரை அழகாக உன்னை
ஆரப்பா அதிகாரம் செய்தல் கூடும்!
ஏழைபர தேசி, உள்ள எழிய சாதி
எல்லோரும் உமக்கு மரியாதை செய்வார்!
தாளக்கட் டாட்டங்கள் போட்டு, நல்ல
தமிழ் பேசத் தெரிந்தவன் நீ! தலை சாயாதே!

"எங்கையடா வண்ணானைக் காணவில்லை?"
என்றே நீர் இரைகின்ற வார்த்தை கேட்டால்
சங்கை செய்வான் கம்மாஞ்சி சால்வை தூக்கி
"சவமெடுக்க வேணு"மென்பாய்! "போடியாரே
எங்கடனைத் தாரு"மென்பான் வண்ணான் நின்று
"எதிர்த்தோடா பேசுகிறாய் கையை நீட்டி
உங்கள் ஊர் இல்லையிது கவனம்" என்பாய்!
"ஓம்" என்று வணங்கிடுவான் வண்ணான் சென்று!

அம்பட்டன், கடமைகளைச் செய்ய, ஏதும்
அசமந்தம் நேர்ந்தாலும் - அலறித் துள்ளி
"அம்பட்ட பயலே உன் அலுவல் என்ன?
அடித்தேனோ பல்லுடையும்" என்பாய் நீயோ!
தம்பட்டம் கொட்டுபவன் தரித்தால் என்ன,
"தடிப்பயலே பறைப்பயலே தவிலைத் தட்டு
தும்புக்கட் டடிதருவேன்" என்பாய், கேட்டு
துடிதுடித்தே பறையடிப்பான் தொம்தொம் தொம்தொம்!

சாவீடு கலியாண வீடு கோயில்
சபை சந்தி, நீ அல்லால் சரிப்படாதே!
காவோடு போகின்ற கடையன் கூடக்
கண்டுன்னை அஞ்சுகின்றான் என்றால், உன்றன்
நாவோடு குடியிருக்கும் நளின வார்த்தை
நாலைந்தே காரணமாம்! நன்றே, நெஞ்சில்
நோவோடு பறைவண்ணான், போனால் உன்னை
நொட்டிவிட முடியாதோ! போடி யாரே!

கன்னத்துக் கொண்டையினை வெட்டினாலும்
கடுக்கனையும் காதைவிட்டுக் கழற்றினாலும்
இன்னும் இவை போன்ற சில பழைய கொள்கை
எவைஎவையோ ஒழித்தாலும், நமது சாதி
முன்னாளில் கடைப்பிடித்த கொள்கை யாவும்
முழுதாக அழியாமல் காத்து நிற்கும்
என்னருமை ஊர்ப்போடி யாரே, உம்மை
எதிர்காலம்! பகைதீர்க்க எழுந்த தப்பா!

உழைப்பவர்தம் உலகமிது போடியாரே
உம்போல உட்கார்ந்து ஊரை மேய்க்கும்
பிழைப்புடையார் பெரியாராய் வாழ நாங்கள்
பேசுதற்கும் உரிமையற்ற புழுக்கையாமோ
புழுக்களல்லர்! தொழிலாளர்! கவனம்... நாளை
புரட்சித்தீ! உம்வாயைப் பொசுக்கித்தின்னும்
இழக்காரம் பேசாதே எதிர்காலத்தை
எதிர்க்க உம்மால் இயலாதே! என்பான் போல!

ஊதுகிறான் பறைகுழலை அதனை! ஓம் ஓம்!
உண்மையெனத் தவிலடிப்பான் ஒருவன்! சாவில்
வாது செய்த வண்ணானோ கல்லில்... மோதி
வஞ்சினத்தைத் தீர்க்க அதோ பயிற்சி செய்வான்!
ஆதலினால் ஊர்ப்போடி! உலக நாதா
அவமானம் ஏதேனும் ஒருநாள் நேரும்
வேதனையும் சோதனையும் விளையக் கூடும்
விடாதேயுன், வீரத்தை வெளுத்துக் கட்டு!

பாடும் மீன் 2ம் இதழ்

பிழையாய் நினையாதீர்

என்னைப் பிழையாய் நினையாதீர்
~எதனால்? என்பீர்,
அவசரமாய்
என்னைப்பற்றி, நானேயாய்
எடுத்துக்கூறல்... அதையுன்னி
என்னைப் பிழையாய் நினையாதீர்!

பொன்னைப்
புகழைப் பெரும்பொய்யைப்
பூவைப் பெண்ணைப் புதுநிலவைப்
பண்ணிப் படைத்து விட்டிருந்தால்....
பாவம் இவையே போதாவோ?
~உண்மை| எனவும் ஒன்றிங்கே
உலவும்!
அதனால்... அடியார்காள்!
என்னைப் பிழையாய் நினையாதீர்

- 20.3.64

பிறப்பு

பச்சைப் பசுந்தமிழில் பாடுவதும்
நம்குழவி
கொச்சை மழலை குழைவதினும்
பிச்சையிட்டு
ஆண்டான் அடிமையினை
அட்டியின்றித் திட்டுதலும்
வேண்டும்!
தமிழாயின் வேண்டுமடா!
கூண்டினிலே
பொல்லாச் சிறுத்தை
பொறைஇழந்து சீறிடவும் இல்லை;
அதற்கிவ்
இனியகுரல் இல்லை இல்லை!
ஆரோ ஒரு பெண்!
அவளுக்கிந் நேரத்தே
நேராக் குறையென்ன நேர்ந்ததுவோ?
போராட்டம்
தான்! எனினும் அன்னாள்
தமிழில் அழுகின்றாள்!
ஏன் என் றறிதல் இழுக்கல்ல
என் மான்பிணித்த
கையை விலக்கி
இரு காதுகளைத் தீட்டிவிட்டுப்
பைய எழுந்து
பலகணியின் மெய்தழுவி
நின்றேன்; அதுபொழுது
நீல நெடுவானில்
நின்ற இளநிலவும்
நீந்தியெங்கோ சென்றிருந்தான்
தோய்ந்த இருளின்
தொலைவில் நடப்பதனை
ஆய்ந்தறியக் கண்களினால்
ஆகவிலைத்
தேய்ந்த ஒலி
விக்கல், முனகல்,
விதியென்ற கூப்பாடெத்
“திக்” கென்ன யானும்
திரும்பிடவும் பக்கத்தே
பல்லென்று வெண்சம்பாப்
பாற்சோ(று) அடுக்கியவள்
சொல்கிறாள்; தாய்மை சுரப்பெடுக்க!
“வல், விரைவில்
பெண்மைச் சிகரத்தின் பேறாக
ஓர் அழகின் கண்மணியைச், செய்ய
கதிர்மகனைத் தன்மடியில்
தாங்கக் கடல் அன்னை
தன்னை மறந்தங்கு
ஏங்குவதும் உங்கட் கினிப்பாமோ?
நாங்களுண்டு!
அப்பால் நகர்ந்திடுக ஆண்குலமே!
நும்செயலே
இப்பாவை சோகம்!
இனிமேலும் எப்படியும்
வாழ்க உமக்கிங்கு
வாய்ந்த நலம் யாவும்!
கீழ் வானில் மேகக்
கிழியலினுள்
தாழ்வில் பவள மணியென்னப்
பாலன் ஒருவன்
அவதரிக்கப் போகின்றான்
ஆமாம்!அவதிகண்டு
வாயின் கழிவிரக்க
வாந்தியினால் தாயடைந்த
நோயின் கொடுமை
நொடித்திடுமோ? போயிடுக!
கண்டால் உமைத்தாய்மை
கண்ணீர் பெருக்கிடுவாள்!
கொண்டாட வாம்
அக் குழவிவந்த பின்பாடு”
என்றென்னை எள்ளி
இதழ்க்கடையிற் பூத்த நகை
கொன்றாள்!முகமதியம்
குங்குமமாய்த் தின்றதெனை
அக்கணத்தே கொம்பிருந்த
ஆண்கோழி ஒன்றெழுந்து
“கொக்கரக்கோ” என்றேதோ
கூவிற்றே
செக்கர்வான்கம்பளத்துட்
பிள்ளைக் கனியமுதம் சிந்திற்றே!
நம்பினால் நம்புங்கள்
நம்மூரின் கம்பனுக்கும்
ஆகாதே அந்த
அழகை வியந்துரைக்க!
பாகாய் உருகிற்றென் பாவுள்ளம்
ஆஹா - ஹா!
விண்ணோடு மன் ஆன
விரிகதிரை ஈன்ற
பெண்ணால் உலகெய்தும் பேறு!

கவிஞர் நீலாவணன் தொடர்பான மேலதிக வாசிப்புகளுக்கு....

கவிஞர் நீலாவணன் படைத்து வெளிவந்துள்ள 'ஒட்டுறவு'- சிறுகதைகள்,'ஒத்திகை' - கவிதைத்தொகுதி,'வேளாண்மை'- காவியம் என்பவற்றை வாசிக்க வலதுபுறம் உள்ள தொடுப்புகள் மீது சொடுக்குக

(நன்றி: நூலகம்)

ஒளிவெள்ளப் பாய்ச்சலிலே

நெய்க்கலசம் நிறைந்திருக்கு
இதயவிளக் கணையாது!
ஒளிவெள்ளப் பாய்ச்சலிலே
இருளே நீ… சிறுதுரும்பு!
கல்லாலே..கொலை நடத்தி
வேடர் நிணம் புசித்தார்.
நாகரிகர் நாங்கள்
கலைக்கோயில் கட்டுகிறோம்!
வேடரா நாமோ உயர்சாதி என்பதனை
நீயா… விளம்புவது?
ஐயை…யே! என்ன அசிங்கம்!
இளம்பிறையைத் தொடர்ந்துவரும்
இருத்தையமா வாசை இருள்!
வளர்பிறையே… முழுநிலவு!
ஒளிவெள்ளப் பாய்ச்சலிலே….
இருளே நீ சிறுதுரும்பு!

எழுதியது:17.01.1965

விடுப்பு

"வள்ளி யக்கை! வாகா,
வந்திப் படியுட்கார்
வட்டா வுக்குள் வெற்றிலை
கொண்டு வைபிள்ளை
பிள்ளை குட்டிகள் சுகமா?
கோப்பி வருமிப்போ
பின்னால் போடு வாய்க்கு,
பிறகு… புதினங்கள்?"
கள்ளப் பொன்னன் பொண்டிலை,
யாரோ கரவோடு
கதவில் வந்து தட்டிய தாகக்
கதை கேள்வி!
"வள்ளி யக்கையின் வாய்ச்சொல்
போலவை வாய்க்காதாம்!
வந்தது யாராம்? கண்டது யாராம்?
வடிவாய்ச் சொல்"

"காலம் கெட்டுப் போச்சிடி பிள்ளை…
கதிராமன்!
கணபதி யண்ணன் மகனை
உனக்குத் தெரியாதா?
காலை* யிருந்து
வீடு வரக்குட் கண்டானாம்
“கண்ணகை” கதவை திற
நான் பொன்னன் என்றானாம்
வேலைகிடக்குப் பிள்ளை
எனக்கு, வேறென்ன…?
விடியச் சாமம் தொட்டிது
மட்டும் ஒழிவில்லை.
சேலைக் கெத்தனை ரூவாய்
பெட்டை செலவாச்சு?
சிகப்புக் கரையும் முகப்பும்
நல்ல செப்ப மிது!
செத்தால், இந்த சீர்சிறை யெல்லாம்
யார்கண்டார்.
சீவன் போக முன்னர்
இதெல்லாம் செய்யாமல்.
வைத்தார், கொண்டா போய்விட் டார்
நான் வரவா போய்
வட்டிக் காசும்
முப்பது ரூவாய் வரவேணும்…."

"அத்தா னுக்குச்
சம்பளமின்னும் விழவில்லை?"

"அவசர மில்லை செலவு கிடக்கும்,
அறிவேன் நான்
குற்றம் இல்லை
வருகிற மாதம் தந்தாலும்.
கோழி, நெல்லுப் பாயில்!
அதனை ‘சூய்’ எண்ணு. "

"கோழி யிறைச்சிக்
குழம்புமிருக்குத் தயிரோடும்
கொஞ்சஞ் சோறு தின்னேன் அக்கை."

"வேணாங்கா.
கோழிக் கறியில் கிடந்தால்
எடுத்துக் கோப்பைக்குள்
கொஞ்சம் தந்தால்
பிள்ளைகளுக்குக் கொடுபோவேன்!
ஏழிது மாசம், என்னடி? பிள்ளை..
வயித்துக்குள்
ஏறும், ஊரும்,
இம்முறை ஆணே பெறுவாய் நீ!
நாளு மிருக்கு…
காசு களஞ்சுக் கஞ்சாதே
நல்லது போய்வரு கின்றேன், தங்கம்
நாளைக்கும்!"

(காலை* - தோட்டம்)

நம்மோடு பேசுவோம் நாம்

பொன்னோடு சிலர்பேசுவார்கள் - வெறும்
புகழோடு சிலர் பேசுவார்கள்
மண்ணோடு சிலர் பேசுவார்கள் - நன்
மதியோடு சிலர் பேசுவார்கள்
விண்ணோடும் சிலர் பேசுவார்கள் - தம்
விதியோடும் சிலர் பேசுவார்கள் எனின்
நண்பா
நமக்குள் கிடந்தெந்த நாளும்
நம்மோடு பேசுவோம் நாம்

கலையோடு சிலர் பேசுவார்கள் - சிவ
கதியோடு சிலர் பேசுவார்கள்
நிலைமாறி சிலர் பேசுவார்கள் -மூளை
நினைவற்றும் சிலர் பேசுவார்கள்
சிலையோடும் சிலர் பேசுவார்கள் - சுத்த
சிவமாகிச் சிலர் பேசுவார்கள்
நண்பா
நமக்குள் கிடந்தெந்த நாளும்
நம்மோடு பேசுவோம் நாம்

அரசென்று சிலர் பேசுவார்கள் - நல்
அறமென்று சிலர் பேசுவார்கள்
அறிவென்று சிலர் பேசுவார்கள் - இதோ
அழிவென்று சிலர் பேசுவார்கள்
முறையென்று சிலர் பேசுவார்கள்
பொதியென்று சிலர் பேசுவார்கள்
நண்பா
நமக்குள் கிடந்தெந்த நாளும்
நம்மோடு பேசுவோம் நாம்

சரியான இடம் போகின்றேன்

“எங்கு போ கின்றீர்? என்றீர்
எங்கேனும் போகின்றேன்.
ஏன்
அங்கெலாம் தொடர்ந்து வந்து
அறுக்கவோ கழுத்தை?
ஓம் ஓம்
எங்கேனும் போகின்றேன் ஓய்..
இடத்தை நான் சொல்ல மாட்டேன்…

இங்குபோல் இல்லா வேறோர்
இடத்துக்கே போகின்றேன் நான்
மாதங்கள் மடிதல் இல்லா
மகிழ்வான இடமாய்,
உண்ணத்
தோதான பண்டம் யாவும்
சுத்தமாய்க் கலப்பில் லாமல்
நீதியாய் விற்கும் ஊராய்
நினைவெலாம் ஒன்றே ஆகிச்
சாதனை புரியத் தக்க
சரியான இடம் போகின்றேன்.

ஒரு பந்தும் ஒரு தாயும்

பேசத் தெரியாத, என் பிள்ளை,
நெடுநாளாய்
ஆசையோடு வைத்து
விளை யாடும் அழகான
பந்தோ டிருந்தான் படலைக்குள்,
யாரோ பெண்
குந்தியிருந்தாள் குழந்தை அருகினிலே,
ஆஸ்பத் திரியிருந்து
வந்திருந்தாள் அம்மாது
பேசத் தெரியாத
பிள்ளையெனக் கண்டறிந்தாள்
ஆசையொடு தன்கழுத்தைக்
கட்டி, "அம்மா பந்து" என்று
பேசும் பொற் சித்திரத்தைப்
பெற்றமனம் எண்ணியது.
பந்தொன்று வாங்கப் பணமில்லை!
ஆதலினால்
சந்தர்ப்பம் தன்னைச்
சரியாய்ப் பயன்படுத்திக்
கொண்டாள்!
அவளுடைய
கொங்கைகள் மூன்றாயின!!
கண்ட ஒருவர்
கதைசொல்லும் முன்பே அத்
தாய்மை நடந்து
தலை மறைந்து போயிற்று!
வாய்பேசா என்மைந்தன்,
தாயோ டிவை சொன்னான்.
கண்களில் நீர் சோரக்
கை காட்டி அழுகின்றான்.
கண்துடைத்தேன், பிள்ளைக்கு.
"கள்ளி" என்றாள் என்துனைவி.

ஆசாரந்தெரியாத பூசாரி!

இல்லாத பேயை இருப்பதுவாய்க் கற்பித்து
வெல்லுவேன் அஃதையென விறாப்பு மார்தட்டி
மூன்று விரலால் மேல் முழுதும் திருநீறும்
நீண்டு வளர்ந்த சடாமுடியும் தாடியுமாய்
வண்டியின் சில்லளவு குங்குமப் பொட்டோடு
கண்டோர் மருளுமொரு காட்சி யுடையவனாய்
கையில் உடுக்கும் கசையும், மறுகையில்
சூக்மாந் தடியும் சுடலையிலே சீவியமும்
கக்கத்தில் மண்டை எலும்போடும் சுற்றுகிற
கோணங்கி யாரே! நீர் கூறுவதைக் கேட்டேன்நான்!

ஏனோய் இதெல்லாம் நீர் எங்குகற்றீர் என்றறிவேன்
பிச்சை எடுக்கும் ஒருவன் பிசத்திய
கச்சடா வார்த்தைகளை கண்டவற்றை காதலித்து
கட்டி எடுத்த கலவையினை மந்திரமாய்
வெட்டி விழுத்த விரைகின்றீர்!பூசாரீ!
வயிற்றை கழுவும் வழிகண்டீர்!
வாழ்த்துகிறேன்முயற்சிக்கு!
பச்சரிசி பண்டம் கிடைக்கும் பிழைத்துப்போம்…!
பிச்சை பிசத்தியதைக் காட்டிச்சுளையான
மந்திரமாய் சொல்லிச் சுடலையிலே
இல்லாத பேயை இழுத்துத் துயிலுரியும்
வல்லமையை.. எம்மிடமும் காட்ட நினைப்போ!
அவித்தை ஒரு பேய்தான் அதனிடம் சிக்கி
அவத்தை படும் நீரும்… அந்தோ.. ஒரு பேய்
நான்
பூசாரி என்று புளுகவும் செய்கின்றீர்!
ஆசாரந் தெரியாத பூசாரியே…!
அவித்தைப்பேயோட்டு முன்னர்!
வெறும்பொய் பிசத்தலைக்
காய்வெட்டிப் பின்னர் கழி!

வெல்க

"ஏழாம் ஆள்" என்றாய் மைந்த.
ஏன்விம்மி அழுகின்றாய் போ!
நாளெல்லாம் படித்தாய் - உண்மை
நானுந்தான் கண்டேன், ஓராம்
ஆளாக வருவேன் என்றும்
அம்மாவைப் பார்த்துச் சொன்னாய்.
வேளைதான் சரியா யில்லை
வெட்கமேன்? அழாதே போபோ!

முப்பத்தி யெட்டுப் பேர்கள்
மொத்தமுன் வகுப்பு நண்பர்.
எப்படிப் படித்தார்! ஈற்றில்
என்னவாய் வந்தார். அந்த
முப்பத்தி யெட்டாம் பிள்ளை
மூடனா! அறுவர் போக
முப்பத்தோர் மாணாக்கர்க்குள்
முதல்வன் நீ! ஏழாம் பிள்ளை!

முப்பது பேரைவென்ற
முதலாம் ஆள் நீயே! அந்த
முப்பத்தி யெட்டாம் பிள்ளை
முழுதாக ஆரை வென்றான்!
அப்படி யிருந்தும் அந்த
அவன் என்ன சொன்னான் தம்பி
"அப்பா என் வகுப்பில் நான்தான்
அதிபெரும் புள்ளி" என்றான்.

"எப்படி?" என்றார் அப்பா
"இறுதியாள் வகுப்பில் நான்தான்.
அப்படிப் பார்த்தால் முப்பத்
தெட்டன்றோ இலக்கம் நான்தான்!"
"எப்போதும் புளுகும் பொய்யும்!
எமனே போ" என்றார் அப்பா!
சுப்பையா சினிமாப் பார்க்க
சோக்கோடு கிளம்பிப் போனான்.

அவன்போலப் போகாதே நீ!
ஆறுபேர் தானே இன்னும்.
கவனமாய் முயற்சி செய்தால்
கட்டாயம் வெல்வாய்! ஈங்கோர்
நவஉல கமைக்க உன்னை
நம்பினேன் தென்பு கொள்வாய்!
கவலைகள் விடுக மீண்டும்
கடமையைத் தொடர்க! வெல்க!

விவேகி

துக்கமும் துயரும் பொங்கும்
துவிகுரல் சினிமாப் பாட்டு
பக்கத்து வீட்டுப் பையன்
பலமாகப் பாடல் கேட்டேன்
பக்கத்தில் இருந்து பாடம்
படித்தவள் நளினி 'பாபா'
'பக்'கென நூலை மூடிப்
பார்த்தனள் சுற்றும் முற்றும்!

பாட்டிலே சொக்கிப் போய் தன்
படிப்பையும் துறந்தாள் என்று
காட்டினர் வீட்டிலுள்ளோர்!
கணத்திலே, துடைப்பம் தூக்கி
மூட்டைபோல், கிடந்த நாயின்
முதுகிலே போட்டாள் ஒன்று!
வீட்டினைச் சுற்றி நாயும்
"வீல்" என்று கத்த மீண்டாள்!

ஆதலால்.. நளினி பற்றி
அழகம்மா 'ரீச்சர்', நீங்கள்
வேதனைப் படுதல் வேண்டாம்!
விவேகி என் நளினி, ஏதோ
சாதனைக் குறைவு: நாளை
சரிப்பட்டு விடுவாள்.. ஆண்டுச்
சோதனைக் கெல்லாம் நன்றாய்
விடை செய்வாள்! கவலை வேண்டாம்!

எழுதியது25.09.1965 (மாலை – 7.00 மணி)

நாய்கவனம்

நாய்கள் இரண்டு
இரண்டும் பிறத்தி!
வழிநடைப் பட்ட
வழிசல் பிறவிகள்!
ஒருநாள்…வந்தன வாசலில்,
பொறுக்கத்தான்!
பொறுக்குவது நாய்களுக்குத்
தொழிலானால்…
அதுவே கலையானால்…
பேஷாகப் பொறுக்கட்டும்!
வயிறுகள் வளரும்!
புழக்கடை புனிதமுறும்!
பொறுக்கட்டும்! பொறுக்கட்டும்!
பொறுக்குகையில்…
வீணாக ஒன்றை ஒன்று
வெறுத்து வெரூஉக் கொண்டு
கடிபிடிப் படுவானேன்?
சண்டை பிடிப்பதிலே
நாய்களுக்கு நிறைவானால்
பிடிக்கட்டும்!
நாணமற்று
உடையின்றி நடுத்தெருவில்
ஒன்றாக நிற்கட்டும்!
ஊர்திரண்டு மித்திரனைப்
பார்த்து நகைக்கட்டும்
அதற்காக…
என் வீட்டுக் குழந்தைகளின்
சங்கீத வகுப்புக்கு
இடையூறாய் நிற்பதனை அனுமதியேன்
அடிகல்லே அடிகல்லே
அசிங்கப் பிறவிகளை…

திரும்பி வருவாய்

ஒருநாள் ஞானம் உண்டாகும்
ஊரை நோக்கித் திரும்புகையில்
வருவாய், எனையும் சந்திப்பாய்!
வாழ்த்தி உனை நான் வரவேற்பேன்!
கருவம் அழியக் கண்பெறுவாய்
கைகள் கூப்பிக் கும்பிடுவாய்
அருமை மகனே அந்நாளை
ஆவலோடும் எதிர்பார்ப்பேன்!

ஒளி என்றாய் முன் ஒருபோது
உணர்ச்சி இருட்டென்றாய் பின்
வழியை விட்டு வாய்ச்சொல்லில்
வழுவி எங்கோ விழுகின்றாய்
தெளிவும் பெறுவாய் முடிவினிலே!
திரும்பி வருவாய் வரும்போதுன்
விழிகள் சொரியும் துயர்க் கவிதை
விரும்பி அதனை நுகர்வேன் நான்!

துணிவும் பொறுமையும்;;

நாங்கள் வளர்க்கின்ற
நாய் பெரிய சாதியல்ல.
தாங்கள் வளர்த்த பெட்டை
நாயின் தவங்களை
எங்களின் வேலி
இடுக்கிலும் போட்டுவைத்தார்.
தங்க நிறம் மேனி!
தடித்து முறைத்த செவி!
வாலுமில்லை ஆளை
வளர்ப்போம் என வளர்த்தோம்.
நன்றாகச் சாப்பிட்டார்.
நாளும் வளர்ந்துவந்தார்.

முன்னங்கால் தூக்கி
முகம் நக்க முந்தி நிற்பார்.
அல்ஷேஷன் போல,
அழகான நாயிதென்று
எல்லோரும் சொன்னார்.
இரவில் அதன் சத்தம்,
ஊரைக்கலக்கும்!
உலுத்தும் திருடர்களை.
ஆரையும் இன்னும் கடித்ததில்லை
ஆனாலும்
ஊரார் பயந்தார்
உருவத்தைப் பார்த்தவுடன்.

அந்த நாய் தோட்டத்தில்
ஆடுவந்து மேய்கையில்
சந்தோஷமாக அதைப்
பார்த்துப் படுத்திருக்கும்!
ஆட்டைத் துரத்தி
வெளியில் அனுப்புகையில்
ஓட்டமாய் ஓடி அதை
உள்ளே மறித்து எனை
ஆட்டங்கள் காட்டும்
அதனால் பயிரழியும்.
போட்டால் ஒரு போடு
கால்தூக்கி ஓலமிடும்!
மாட்டைத் துரத்தாது,
பகிரங்கப் பாதையிலே
மோட்டார் துரத்துகின்ற
மூளை கெட்ட நாய் இதென்று,
எம்ஜீஆர் என்று
இதற்குப் பெயர்சூட்டி
எம்மடியார் போற்ற
இதைவைத்துக் கொண்டிருந்தோம்.

எவ்வளவோ உண்டு
இவர்தம் புராணங்கள்.
அவ்வளவுக் குங்களை
ஏன் நான் அறுத்துவைப்பான்.
இன்றுபகல் எங்கள்
மனைவாசல் பக்கமாய்
என்றும் வராத விருந்தார்
வந்திருக்கக் கண்டேன்.
அடி இதென்ன கஷ்டம் மறுகாலும்
கொண்டு வா கம்பென்று கூவினேன்!
வந்தவர்,
தோட்டத்துப் பக்கம்
தொடுத்தார் துவண்ட நடை.
மீட்டும் துரத்த,
விரைவாக ஓடுகின்றார்!
பீர்க்கநெற்றுப்போல எலும்பும்
நெடிதாக
பார்க்கப் பரிதாப மான எலிவாலும்
பாயில் பசியின்
பயங்கரத்தைப் பாலியத்தில்
நேருக்கு நேர்கண்ட நாய்க்குட்டி!
நீர்மையுள்ள
எங்கள் எம்ஜீஆர் அவர்கள்
எங்கிருந்தோ ஓடிவந்தார்.
எங்குவந்தாய் அற்பப்
பொடிப்பயலே என்பார் போல்,
பாய்ந்துபோய் சீறி,
படமெடுத்த வேளையிலே
காய்ந்த குட்டி நாய் திரும்பி
காரமும் சாரமுமாய்
கொம்புதல் கண்டேன்
கோபத்தை விட்டு எங்கள்
எம்ஜீஆர் நின்றார் இளித்து!

விடிகிறது

நீதியைக் கோரும் மரணப் பெரும் அமைதி
நிசியின் முன் கைகட்டி..
நீதியையே வேண்டி நிற்கும்!
வஞ்சகப் பொய்யிருட்டோ..
வார்த்தை எதுவும் இன்றி..
நெஞ்சழுத்தத் தோடே
நிமிர்ந்து கொலு விருக்கும்!
நீதியையே வேண்டிநிற்கும்
மரணப் பெரும் அமைதி!

மாயாண்டி. கன்மன்..
மருகர் துணையோடும்
தூய உயிர் கோவலனைப்
பேச முடி யா மல்கழுத்தை
நசித்துக் கொலை செய்தூர்ச்
சந்தியிலே போட்டுவிட்டுப்
போத்தல் முறித்த
களியாட்டில் மெய் கிறங்கி
அரசு நடத்துகின்ற
வஞ்சகப் பொய்யிருட்டின்
வார்த்தைச் சிலம்ப மாய்..
அஞ்சாறு சேவல்கள்!
நெஞ்சம் குலுங்கும் படியாகச்
சங்கொலிக்கும்!
எக்களித்தே மூடக் குயில் கத்தும்!
காக்கைகளும் வஞ்சகத்தின்
வெற்றிக்கே வாழ்த்திசைக்கும்!
நீதியைக் கோரும்
மரணப் பெரும் அமைதி!

நீதி கிடைக்கா நெருப்பு,
நெடு மூச்சாகும்..!
மூச்சோ,கடலை
முரசம் முழக்க வைக்கும்!
போச்சுதே! என்று வஞ்சப்
பொய்மை புடைத் தவறச்
செந்தழல்!வானம்
சிவந்திடச் சினந்து
அதோ
வந்தது கண்ணகி கண்ணெனச் செந்தீ!பொய்மையைத்தூக்கிலிட்டுப்
பொசுக்கி அந்தரத் திருந்தே
அழித்துத் துடைத்தது!
ஹ..ஹா
இந்த வரையில் விடிந்ததே! வையமெலாம்
சுந்தர நீதிச் சுடர்!

கடிதம்!!

எங்கள் கிராமக் கடிதம் கொடுக்கின்ற
சிங்கார வேலா!
சிலநாட்களாய் எனக்கு
ஆரும் கடிதம் அனுப்பாத காரணமேன்?
நீரும் எனை வஞ்சித்தல்
நீதியோ?
வட்டிக் குளக்கட்டு
வம்மியிலே சைக்கிளைச்
சார்த்தி வழக்கமாய்
நீர்திறந்து வாசிக்கும் காகிதங்கள்
ஊரில் உமக்கும்
உறவதிகம் என்பதையே
சேர்கிறது! போகட்டும்!
சிங்கார வேலரே!
அத்தனை அஞ்சலையும்
ஆரப் படித்துவிட்டு
பிய்த்தவற்றை ஏதேதோ
பேசி, சிரித்தபடி
வீசிவிட்டுப் போகின்றீர்!
வீணாய் குளச் சேற்றில்
ஊசி அவைதான்
உறைந்தழிந்து போகாதா?
சாமி அறிய உண்மை!
சத்தியமாய் என்னுடைய
மாமி மகள் மாம்பழம்போல்
மச்சாள். கடதாசி
போடுவதாய் சொன்னதொன்றும்
பொய்க்காது! நீர் குளத்தில்
போடும் கடிதங்க ளோடு அதையும்
வீசாதீர்! ஈதோ விலாசம்.
மகாவிஷ்ணு
கோயிலுக்கு முன்னால்,
குறுக்கொழுங்கை யால் கடந்து,
வாயிலிலே வம்மி
மரத்துக்குக் கீழிருக்கும்
பிள்ளையார் மேற்பார்த்து,
பெற்றவர்கள் பாராமல்,
வள்ளியக்கை மூலம்
வடிவேல் வசம் யாரும்
இல்லாத நேரம்
இதுகொடுக்க என்றிருக்கும்!
சொல்லிவிட்டேன்!
மேலும்....
சுணக்காதீர் காயிதத்தை!
காத்திருக்க ஒண்ணா!
கலியாண காரியம் ஓய்.!
பார்த்திருப்பேன் நாளும் பகல்!

விளக்கு வைப்பீர்!

கள்ளன்று, கஞ்சாவூம் அபினும் அன்று
கடல்கடந்து குடிபுகுந்த சரக்கும் அன்று!
சொல்லன்று, பொய்களையே தொகுத்த தன்று
சுதி யன்று, அரசியலால் சுரந்த தன்று
கல்லன்று, மரமன்று, குரங்கும் அன்று
கணிகையன்று கழகத்தின் பைலும் அன்று
தள்ளிநிலும் பண்டிதரே கவிதைக்கென்றும்
தயிர்போலும் நெஞ்சென்ப தறியீர் பாவம்!

நெஞ்சாளம் பார்த்தீர்முன் குளித்த போதென்
நெஞ்சகலம் பார்த்தீரே! நினைவில் உண்டோ?
அஞ்சாறாந் தரப்பொடிகள் வகுப்பில், தர்க்க
அதிசயங்கள் எம்மிடத்தில் அளந்தீர்! கேட்டோம்.
பஞ்சமா பாதகங்கள் பற்றிக் கூட
பண்போடு பேசுகிறீர், பார்த்தோம் நண்பா!
கஞ்சமலர் உறைவாளே கலையின் தெய்வம்
கடைச் சரக்கென் றெண்ணிவிட்டீர் காதல் பாவம்

உன்னினைவு போல்,அவளோர் ஊத்தை ஏறி
உருக்குலைந்த சிலையன்று, ஊனும் அன்று
என்னுதிரம் செழித்தோடும் இதயத் தேவி!
எவரோஉன் போல்சிறுவர் இயம்பக்கேட்டுக்
கண்விற்றுச் சித்திரமா வாங்கப் பார்த்தீர்!
கலைவளர்க்க வேறுகதி காணீர் போலும்?
இன்னுமொரு முறை இதுபோல் கனவு கண்டால்
எரித்திடுவீர் இதயத்தில் விளக்கை வைப்பீர்.

பிள்ளையார் விட்ட பிழை

தெற்கில், 'கத்தறகம
தெய்யோ'வாய் நீ முருகா
நிற்கின்றா யாமே நெடுநாளாய்
அற்புதங்கள்,
செய்வாயாம் அன்பரிடம்!
சேவிக்க வந்தேன்யான்
ஐயா முருகா அருள்!

கங்கையிலே ஆடி,
கதிர்வேலா நின்பாத
பங்கயத்துக் கென்றே பனிமலர்கள்
மற்றுமுள்ள
பூசைப் பொருள் கொணர்ந்தேன்
பூசிக்க, நான் காண
ஆசை முகத்தை அருள்வாய் திரை திறந்து!

ஐயர் அவர்கள் அழகுத் திரை தடவக்
கைகூப்பி உன்னழகைக் கண்ணாரக்
கண்டுருகி
காதலித்துன் பாதம் கடிமலர்கள் தூவவிடல்
பேதைக்கு நீ அருளும் பேறு..
எனக் கைகூப்பி

இவ்வா றிறைஞ்சி இரங்கி அழுதென்ன?
எவ்வளவு பாவி நான்! என்றுணர்ந்தும்
நின்றேங்கும்
அப்பொழுதும் 'ஹப்புறால' ஐயர் திரை திறவார்!
எப்பொழுது காண்பதினி..
யென்று மூச்சுவிட்டால்

தீர்த்தம், திருநீறு, மற்றும் பயிற்றங்காய்ச்
சோற்றுப் பிரசாதம் என்றெல்லாம்
கையினிலே
தந்தார்கள் பூசை சரி முடிந்ததென்றார்கள்.
கந்தா இதென்ன கதை
கேட்டேன் நான் ஐயா?

"எப்பொழுதும் இப்படித்தான்.
ஏனென்றால் நம் முருகன்
தப்பே புரிந்தான் தமிழர் தலை குனிய!"
"எப்படி?" என்பார் இருவர் அதைக்கேட்டு
"அப்படித்தான்! வள்ளியம்மையால்"
என்பான் மற்றொருவன்

ஒன்றே ஒருவர்க்குத் தாரமெனும் நந்தமிழர்
பண்புக்கு நேர்ந்த பழியை நினைந் தெங்கள்
பண்டிதர் செய்த பலமான கண்டனங்கள்
கண்டொழித்தான் கந்தன்!
கதிரமலையடைந்தான்!!

"தெய்வானைப் பெண்ணிருக்க,
செய்த பிழைக்காய் நாணி,
தெய்யோவாய் மாறியிந்த
தென்கதிரை தேடிவந்து,
வண்ணத் திரை மறைவில் வாழ்ந்து,
பயற்றங்காய்
உண்ணுகிறான்" என்றுரைக்கும் ஊர்!
நான் அதற்கெதிர்ப்பே!

வள்ளி அழகுக்கு வாயூறி,
வாய்க்காமற்
பிள்ளையார் காலைப் பிடித்து, மணம் புணர்ந்த
பிள்ளாய் உன்பேரில் பிசகில்லை!
அண்ணாச்சி
பிள்ளையார் விட்ட பிழை

கோபிக்கக் கூடாது..

சமயம் வளர்ந்ததுவா?
சாத்திரங்கள், மார்க்க நெறி,
சமுதாய வாழ்க்கை,
சரியாய் அமைந்ததுவோ?
பக்தி உணர்வு
பரவி வளர்ந்ததுவா?
முக்திக்கு மார்க்கம்
முளைத்துச் செழித்ததுவா?
கல்வி, பொருள், சிந்தனைகள்,
சான்றாண்மை எல்லாம் உயர்ந்துலகம்
எல்லாம் நிறைந்தனவா?

இல்லையென்பீர்.!

இல்லை எனில்
என்னதான் காரணங்கள்?
சொல்லுகிறீர் என்னுடைய
சோதரரே? சொல்லுங்கள்!
எட்டு நாள் அம்மனுக்கு
ஏற்பாடு செய்து விழா
கொட்டி முழக்கிக்
கொடிகட்டிக்
கொக்கரித்துவிட்டீர்கள்.
இந்த விழாவின் பெயராலே
பட்ட நன்மை என்ன இங்கே?
பக்தி விளைந்ததுவா?
முன்சொன்ன அந்த
முழுதும் இலை! ஆனால்
பொன்னண்ணர் பூசாரி
மேனியெங்கும் பொன் சொலிக்கும்
என்னென்ன வெல்லாம்
இருக்குதவர் மந்திரத்தில்!
பென்னம் பெரிய
பெரிய பெரும் மோதகங்கள்!
அந்த அளவுக்கும்
அப்பாலே தோற்றமுள்ள
மொந்தன் குலைகளொடு
முட்டைகளும், கோழிகளும்,
தென்னையின் கன்றுகளும்,
தேடிவரும் பூசாரி
பொன்னரண்ணை வீட்டினுக்கு!
போதாக் குறைக்கு வரும்
பச்சரிசி .. தேங்காய்..
பணமும்.. அவருக்கே !

எட்டுநாள் அம்மனுக்கு
ஏற்பாடு செய்து விழா
கொட்டி முழக்கும் ஐயா
கோபிக்கக் கூடாது
சட்டப்படி நம்
சமயம் வளர்ந்ததுவா?

எட்டுநாள் அம்மனுக்கு
ஏற்பாடு செய்த விழா
கொட்டு நன்மை என்னவென்று கூறு!

கண்டக்டர் அண்ணனுக்கு..

சில்லறை இல்லையென்ற
பல்லவியைச் சொல்லியே
இல்லாத ஏழை இளித்தவாய் மக்களிடம்
சல்லி கறக்கின்ற சங்கதியை ஓரளவு
கல்வியறிவுள்ள கனவான்கள் தம்மிடத்தும்
காட்டிப் பிடிபட்ட கண்டக்டர் ஐயாவே!

"மிச்சம்தா" என்றால் மிரட்டுகிறீர்
" ஐந்து சதப்
பிச்சைக்காசுக்காய் ஏன்
பின்னால் திரிகின்றாய்.
ஐம்பதா நூறா நீர்
என்னிடத்தில் தந்ததொகை" என்பீர்!
பணம் கேட்கும் இன்னொருவர் தம்மிடமும்
"ஐந்து ரூபாய் தாளுக்காய் ஆலாய்ப்பறக்கின்றீர்
இந்தாரும்" என்று எறிவீர்
"எடும் டிக்கெட் சில்லறையை! இல்லை,
இறங்கும் இதில்"என்பீர்
எல்லோரிடமும் இவைகள் பலிக்குமா?

வசுக்கள் எமது
வரிப்பணத்தில் வாங்கியவை
வசுவை நடத்துனர் நீ வாங்குகிற சம்பளமும்
எங்கள் பணமே.
எசமானர் மக்களையா.
பைநிறையச் சில்றையை
பத்திரமாய் வைத்துவிட்டு
கைவிரித்துக் காட்டி இறக்கிவிட்டு,
கந்தோரில்
காசுகட்டிவிட்டுத் திரும்புகையில்
கைபோட்டுப் பையிலுள்ள
காசை யெடுத்தெண்ணிக்
கடையில் கொடுத்துத்
தாளாக்கிக் கொள்ளுகிற
தந்திரத்தை மக்களெல்லாம்
தூளாக்குவார்கள் துணிந்து.

பீற்றல் பெருமை

தங்கச்சி உன்னைத்
தயவாகக் கேட்கின்றேன்
எங்களையும் பார்க்க
எதிலே பெரியவள் நீ?
பீற்றற் பெருமை பிடித்து நடிக்கின்றாய்
ஊற்றையினைக் கண்டவள் போல்
உன்முகத்தை ஏன் சுழித்தாய்?

சட்டையின்றி நான்வயலில்
சம்பாதித்த பணத்தில்
பட்டணத்தே நீ போய் படித்தபடியாலா?
செல்லம்மா என்ற பெயர்
செப்பமில்லை என்று சொல்லி
செல்வி நீ பின்னால் செயஸ்ரீ ஆனதிலா?
எங்களையும் பார்க்க
எதிலே பெரியவள் நீ?

ஐந்தாம் முறையும்
பரீட்சையிலே முட்டையிட்டு
கந்தையா மச்சானைக்
காதலித்துக் கார் பிடித்துக்
காணாமல் போயெங்கோ
கலியாணம் செய்ததிலா?
பூணாரம் ஒவ்வொன்றாய்ப்
போனபின்னர் ஓடிவந்து,
ஊரில் முதுசொம்
வயல்விற்றுக் கொண்டு
'படான்'
கார் வாங்கி மார்ட்டின்
'கராச்'சிலே போட்டதிலா?
'போர்ட்' பலகை மாட்டி
முதலின்றியே பொருளை
ஈட்டுகின்ற வர்த்தகரின்
இல்லாள் நீ என்பதிலா?
எங்களையும் பார்க்க
எதிலே பெரியவள் நீ?

உன்வீடு மாடி.
குளியலறை கக்கூசும்
மின்சாரத்தோடு மிளிர்வதுவே!
ராசாக்கள்
சிம்மாசனம்போல்
விலையுயர்ந்த ஆசனங்கள்!
அம்மோய்! உன் 'அல்சேஷன்'
நாய்கள், குதிரைகளே!
வாடகை வீட்டின்
வசதிகளைக் கண்டதனால்
'மேடம்' நீ ஆகிவிட்ட
மேம்பாடு மேட்டிமையோ?
ஆடலும் பாடல் அரங்கும்,
அலங்காரச்
சோடனையும் பார்த்தவரைச்
சொக்கவைக்கும்!
ஆனாலும்
எங்களையும் பார்க்க
எதிலே பெரியவள் நீ?

கல்யாணமாம் உனது
காதல் புதல்விக்கு!
எல்லாம் பெரிய
தடபுடலாம்! எங்களுக்குச்
சொல்லவில்லை ஆனாலும்
சொந்தமென்று என்மனைவி
நல்லம்மா-உன்போல
நாகரிகம் இல்லை!
'மினி' அணியத் தெரியாத
காட்டு மிராண்டி!
எனக்குமந்த
'லோங்கிசு'கள் ஏதும் கிடையாது!
எருமைத் தயிரோடு
எங்கள் வயலின்
அரிசி, மரக்கறிகள்,
வாழைக்காய்,
எண்ணெய்ப் பணியாரம்
கொண்டு வந்தோம்.
கல்யாணச் சங்கை அணியாய்!
எத்தனையோ கார்களிலே
வந்த துரைமார்கள்
துரைச்சாணி மார்களெமைக்
கண்டு ஒரு விதமாய்ப்
பார்த்த
உதாசீனப்பார்வைக்கு..
உன்கணவர்.. அந்த
உயர்ந்த மனிதரிடம்
சொன்ன பதிலைச்
சுவரோரம் நான் கேட்டேன்!

"வெள்ளாமைக் காரனெங்கள் வேலன்!
இவள் பெண்டாட்டி நல்லம்மா!
என்றான்"
நாம்
நாகரிகம் இல்லாதோர்!
உண்மையே! நாங்கள்
உழைப்போர்.
உடுத்திருக்கும்
சின்ன உடை சொந்தச்
செலவிலே வாங்கியது!
எங்கள் களி மண்குடிசை..
வளவினுள்ளே
தெங்கு, பலா, கமுகு,
தேன்கதலி, மாங்காயும்,
எங்கள் உழைப்பே!
எம்வீட்டு நாய் எளிய
எங்களூர்ச் சாதி!
இறைச்சியொன்றும் தேவையில்லை!
ஏதும் இரவல்
பொருட்களிலை எங்களிடம்!
ஏது பிள்ளே! பட்டணத்தில்
எல்லாம் இரவலிலே
சீவிக்கும் நீங்களோ
கீர்த்தியுடையவர்கள்?

(முடிக்கப்படவில்லை)

காசுக்குப் பூவில்லை!

கோடை வெயிலில்
கொதிக்கும் மணல்தீயில்
வாடிக் கிடந்த என்
வாசலில் நிற்கிறபூக்
கன்று களில் பூத்த
கவினார் மலர்களைக்
கண்டு புதிய
கவிசெய்யும் காதலினால்
பார்த்தேன் ஒருநாள்,
பகலில். பரிதாபம்!
வேர்த்துப் புளுங்கி,
வீ எதுவும் ஈனாமல்
சோர்ந்து கிடந்தவை
சோற்று களையாலே!
வார்த்தை வருமா
வயிறு பசிக்கையிலே…
தூக்கி எறிந்தேன்,
துணிவோடு பேனாவை!
தூக்கினேன் வாளி!
துலா ஏன் அழுகிறதோ!
வார்க்கின்றேன் தண்ணீர்
வரிசைச் செடிகளுக்கு
பார்க்க முகைகள்
பருத்துத் திரண்டு
முறுகி வெடித்தன
மொட்டும் தளிரும்
குறுகிய நாட்களில்
குமரிகளாகி
நறுமணம் பரப்பும்
நகைமலர்க் கூட்டம்!
இறுகிய தந்தி
இசைசெயும் வண்டுகள்!
மூத்த வசந்தம்
முடிந்திடு முன்பொரு
பாத்தொடுத் திட ஓர்
பழநினை வெழுந்தது.
ஆத்திரம், கடுப்பு,
அவசரம்,- படைப்பினில்
மாத்திர மாக
மனத்தினை மடக்கி
பிரசவம் பெருங்களைப்
பெருந்துயில் நீங்கி
மறுமுறை விழித்தஓர்
மங்கையாய் வாசலில் வந்தால்,
ஆரோ ஒருவன்
அழகு சிந்தும் சிவந்த
சிரித்த முகத்துடன்
"வந்தனம் ஐயாஉம்
வாசலிலே பூக்களினை
கொய்தெடுக்க லாமா? நம்
கோயிலிலே பூசைக்கு.
ஐயர்தான் கொண்டுவரச்
சொன்னார். நான் ஆயட்டா?"
என்றான், எனக்குத்
தெரியுமெங்கள் கோயிலையர்
தன்னால் முடித்தாற்போல்
பூக்கொணரும் தட்டுகளில்
வாழைப் பழங்கள்,
வடை,முறுக்கு, மோதகம்,
தாழை மலர்போல்
விரிந்த மரவள்ளி
அவியல், கடலை,
அவல்,கற் கண்டு என்று
அவரவர் தட்டுகள்
அறிவதற்கு வைத்து
அனுப்புவார் என்கின்ற
அந்த ரகஸ்யம்
எனக்கு மறைக்கிறான்
என்றறிவேன் என்பதனைக்
காட்டிக் கொள்ளாமல்
"கடவுள் இடத்துள்ள
நீட்டான பக்தியினை
நெஞ்சார வாழ்த்துகிறேன்!
பூக்கொண்டு போனதட்டில்
பொங்கல் இருக்குமன்றோ?
ஆட்கள் அறியாமல்
ஆண்டவனார் வைக்கும்
பிரசாதம் இல்லையா?
பிள்ளாய்" எனக்கேட்டேன்!
"அருள் தருவார் அப்பன்
அதற்கே இப் பூக்கள்
பிரசாதம்வேண்டியல்ல"
என்றென்னைப் பார்த்துத்
திடமாகச் சொல்லிச்
சிரித்தான். "நிலம் கொத்தி
பாத்தியிட்டு நட்டு
பசளையிட்டு நீர்தினமும்
வார்த்தனைப் பேணி
வளர்ந்த செடிகளிலே
பூத்தவைதான் பூசைக்கும்
போடத் தகுந்தபுஷ்பம்!
வேர்த்தவன் யாரோ!
விளைவு கொள்வோன் வேற்றாளா?
என்னுழைப்பில் பூத்த
இவைகளை நீ கொய்தெடுத்து
உன்கணக்கில் சாமிக்கு
உபகரித்தால் ஆருக்கோ
அந்தப் பலன்" என்றேன்.
"ஆருக்கென்"றான் திருப்பி
"உன்றனுக் கில்லை
எனக்கே உரியதென்றேன்"
"அப்படியானால் நான்
ஆண்டவனார் பூசைக்கு
எப்படிப் பூப்பெறலாம்
என்றான்" எனைப்பார்த்து.
"பூக்கடைக்குப் போய் உன்
பொருள் கொடுத்து வாங்குவையேல்
ஆக்கம் கிடைக்கும்,
அது உன் உழைப்பன்றோ!
பூக்கடைக்கு வேண்டாம்
பொழுதும் போய் விட்டதிந்தப்
பூக்களையே கொய்துகொண்டு
பூசைக்குப் போ என்றேன்"
ஆசையொடும் பூக்களினை
ஆய்ந்தென் ஆருகில்வந்து
காசு சில என்னுடைய
கைக்குள் திணித்தானே!
"ஏடா மகனே
இறைவன் கருணையினை
காசுக்கு வாங்கும்
கருத்துடையன் அல்லேன்.
பூசை தொடங்கிற்று
போ!" என்றேன்.
காசோடும்
யோசித்தான் நின்றோர் நொடி!

-நீலாவணன்

எழுதியது :21.06.1968